ഒത്തിരി നൊമ്പരമാണു വേര്പാട്
കൂടെ ജീവിച്ചിരുന്നോര് സ്വന്തങ്ങള്
ഒരുനിമിഷം വിട്ടുപോയെന്നറിയുമ്പോള്
അറിയാതെ അശ്രുവടര്ന്നുവീഴും
കടന്നുപോകുന്നുഷസ്സും സന്ധ്യയും
ഇന്നലെയോടിനടന്നോരിന്നിതാ നിശ്ശബ്ദരായി
മൗനം അഗാധമൗനം അനന്തമൗനം!
ഇനിയൊരുവാക്കുപോലും ഉരിയാടില്ലല്ലോ
ഇനി വരില്ലൊരുനാളും കാണാന്
മിണ്ടാന് പറ്റില്ലൊരിക്കലും ജീവനോടെയെന്
പ്രിയരോടു നല്കിയ നല്ലോര്മകളെന്നും
മായാതെ മനോമുകുരത്തില്
പച്ചയായി കിടപ്പുണ്ടല്ലോര്ക്കുവാന്
എങ്ങുനിന്നോ വന്ന നൊമ്പരം
ഹൃദയാന്തര്ഭാഗത്തുനിന്നും
ശൂന്യതയേറുന്നെന് മനസ്സിലും
ആ വിടവകറ്റുവാന് ആര്ക്കുമാകില്ല
ഒത്തിരി നന്മചെയ്തു, ഒന്നും പാഴാക്കിയില്ല
അപരരെ ശ്രേഷ്ഠരായി കണ്ടു
ചെന്നിടപെട്ടും സൗഹൃദം പുതുക്കിയും
ഏവരുടെയും ഉറ്റക്കൂട്ടായി മാറി
നിന് വാചാലത എവിടെപ്പോയി
നിന് പ്രസരിപ്പെന്നിനി ഞങ്ങള് കാണും
ജീവിച്ചു കൊതിതീര്ന്നില്ലല്ലോ നിന്നോടൊപ്പം
നീ ആദ്യം പോയോ നാഥന്റെ പക്കല്
ഒഴിവാക്കുരിയാടാതെ യാത്ര പറയാതെ
ഞങ്ങളുടെ നൊമ്പരം ആരറിവൂ!
നികത്താനാവാത്ത നിന് വിടവ്
നാഥന് നികത്തുമെന്ന പ്രതീക്ഷയില്
സ്വര്ഗത്തില് ചെല്ലുമ്പോള് കണ്ടുമുട്ടാം
കാത്തിരിക്കുമോ നീ ഞങ്ങള്ക്കായി
കൂടെപ്പിറപ്പു സ്നേഹമനുഭവിക്കാന്
ദിവ്യമണവാളനോടൊത്തായിരിക്കാന്
ആത്മശാന്തിയേകുന്നിതാ പ്രാര്ഥനയോടെ
നിരന്തരം കണ്ടുമുട്ടാന് കാത്തിരിക്കുന്നു
ദൈവസന്നിധിയില് വച്ചേറ്റവും വേഗം
സ്വര്ഗഭാഗ്യത്തിലെത്തുവാന് കൊതി
എന്നെയും ഓര്ക്കണേ നിന് സൗഭാഗ്യത്തില്
അടര്ന്നുവീണ കണ്ണീരില് ചാലിച്ച
പ്രാര്ഥനാമഞ്ജരികളേകിടുന്നു!
കവിത