ഡോ. കുര്യാസ് കുമ്പളക്കുഴി
ഉള്ളില്‍ സമാധാനമില്ലാത്ത ഒരാള്‍ക്ക് ഒരിക്കലും സമാധാനത്തിന്റെ വക്താവോ പ്രയോക്താവോ ആകാന്‍ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് സ്വാര്‍ത്ഥതാത്പര്യങ്ങള്‍ ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു പ്രാദേശികതലത്തിലും ദേശീയതലത്തിലും അന്താരാഷ്ട്രതലത്തിലുമൊക്കെ അധികാരകേന്ദ്രങ്ങള്‍ നടത്തുന്ന സമാധാനാഹ്വാനങ്ങള്‍ പാഴായിപ്പോകുന്നത്. സ്വര്‍ഗത്തില്‍നിന്നു വരമായി ലഭിക്കുന്ന നല്ല മനസ്സില്‍നിന്നേ അത്തരം ആഹ്വാനങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകാവൂ. എങ്കിലേ അതു ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കൂ.
ചരിത്രത്തിലെ ആദ്യകരോള്‍ഗാനം എന്നും നമ്മുടെ നാവിന്‍തുമ്പിലുണ്ട്: അത്യുന്നതങ്ങളില്‍ ദൈവത്തിനു മഹത്ത്വം; ഭൂമിയില്‍ സന്മനസ്സുള്ളവര്‍ക്കു സമാധാനം. ബേത്‌ലഹെമിലെ കാലിത്തൊഴുത്തില്‍ സംഭവിച്ച തിരുവവതാരത്തിന്റെ സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ മാലാഖമാര്‍ ആലപിച്ച ആനന്ദഗാനം. മനുഷ്യമനസ്സിന്റെ അവിരാമമായ അശാന്തിക്കു സ്വര്‍ഗം സമ്മാനിച്ച ദിവ്യൗഷധമാണ് ആ ഗാനം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന സമാധാനം. അതുപക്ഷേ, നിരുപാധികമല്ല. നല്ല മനസ്സുള്ളവര്‍ക്കേ അതു സംലഭ്യമാകൂ.
കേവലമായ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ സമാധാനം സ്വാസ്ഥ്യമാണ്. സ്വസ്ഥത നിറഞ്ഞ, അസ്വസ്ഥതകളൊന്നും അലട്ടാത്ത ജീവിതാവസ്ഥ. അതു കൊതിക്കാത്തവരില്ല. പക്ഷേ, എല്ലാവര്‍ക്കും അതു വിധിക്കപ്പെടുന്നില്ല. കാരണം, മറ്റൊന്നുമല്ല, നല്ല മനസ്സില്ലായ്ക മാത്രം. അതു ദൈവകൃപയാണ്. അതു ലഭിച്ചവരെ നമ്മള്‍ സുമനസ്സുകള്‍ എന്നു വിളിക്കുന്നു. അവര്‍ക്കുള്ള മഹാനുഗ്രഹമാണു സമാധാനം.
അന്നു ബേത്‌ലഹേമിലെ കാലിത്തൊഴുത്തില്‍ സംഭവിച്ചതു ലോകം കാത്തിരുന്ന പുതുസമാധാനപ്പിറവിയാണ്. അതു സ്‌നേഹത്തിന്റെ മഹാസുവിശേഷമായി ജനതകള്‍ക്കിടയിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി. പിന്നെ മഹാപ്രവാഹമായി ലോകത്തിന്റെ അതിരുകളിലേക്കു കുത്തിയൊഴുകി. അതില്‍നിന്നു മതിയാവോളം കോരിക്കുടിച്ചവരാണു മനുഷ്യസ്‌നേഹികള്‍. അവരാണു സമാധാനത്തിന്റെ സന്ദേശവാഹകര്‍.
മനുഷ്യസ്‌നേഹികള്‍ സമാധാനം ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതു ലോകം അനുഭവിക്കുന്ന സ്വാസ്ഥ്യത്തില്‍നിന്നാണ്. ഒരാളെങ്കിലും അസ്വാസ്ഥ്യം കൊള്ളുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അവരുടെ സമാധാനം നഷ്ടപ്പെടും. അതിനുകാരണം ദാരിദ്ര്യമാകാം, രോഗങ്ങളാവാം, അസ്വാതന്ത്ര്യമോ അപമാനമോ ആകാം. വിപ്രവാസവും തിരസ്‌കാരവുമാകാം. അതെല്ലാം പരിഹരിക്കാന്‍ തീവ്രശ്രമം നടത്തുന്നവരാണ് മനുഷ്യസ്‌നേഹികള്‍. ലോകരെല്ലാം സുഖമുള്ളവരായിരിക്കണം എന്നാണവരുടെ ആഗ്രഹവും പ്രാര്‍ത്ഥനയും. ആ ലക്ഷ്യസാധ്യത്തിനുവേണ്ടി അവര്‍ സ്വയം മറന്നു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു. അതു സമാധാനത്തിലേക്കു തെളിയുന്ന പാതയാണ്. ആ വഴിയില്‍ സഞ്ചരിക്കുന്നവര്‍ ദൈവപുത്രന്മാര്‍ എന്നു വിളിക്കപ്പെടുമെന്ന് യേശു നമുക്ക് ഉറപ്പു നല്കിയിട്ടുണ്ട്.
യേശുവിന്റെ പ്രബോധനങ്ങളുടെ സുപ്രധാനലക്ഷ്യം സമാധാനസ്ഥാപനമായിരുന്നു. ഭൗതികലോകത്തില്‍ മാത്രമല്ല, വ്യക്തികളുടെ മാനസികലോകത്തിലും. തന്നെപ്പോലെ മറ്റുള്ളവരെയും സ്‌നേഹിക്കുക, ശത്രുക്കളെപ്പോലും മിത്രങ്ങളായി കരുതുക. ഉള്ളവന്‍ ഇല്ലാത്തവനുമായി പങ്കുവയ്ക്കുക, കരുണയുള്ളവരായിരിക്കുക, എല്ലാവരെയും സഹോദരീസഹോദരന്മാരായിക്കാണുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഉദ്‌ബോധനങ്ങളുടെ പൊരുള്‍ മറ്റൊന്നുമല്ലല്ലോ. എല്ലാവരും നല്ലവരായിരിക്കുക അല്ലെങ്കില്‍ സന്മനസ്സുള്ളവരായിരിക്കുക. അപ്പോളാണു സമാധാനം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാവുക.
നിങ്ങള്‍ക്കു സമാധാനം
ഉത്ഥാനാനന്തരം യേശു ശിഷ്യരുടെ മുന്നിലേക്കു കടന്നുവന്നത് 'നിങ്ങള്‍ക്കു സമാധാനം' എന്ന് അഭിവാദ്യം ചെയ്തുകൊണ്ടാണ്. തന്റെ പ്രബോധനങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളേണ്ട ഒരു സാമൂഹികവ്യവസ്ഥിതിയുടെ മുഖമുദ്ര സമാധാനമായിരിക്കണമെന്നായിരുന്നു അവിടുത്തെ അഭിലാഷം. അത്തരമൊരവസ്ഥയിലാണു സങ്കീര്‍ത്തകന്റെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തല്‍ ലോകത്തിന്റെ മുഴുവന്‍ അനുഭവമായി മാറുന്നത് - 'ഞാന്‍ സമാധാനത്തോടെ ഉറങ്ങും' എന്ന്.
ഇതുപക്ഷേ, അനായാസം സംഭവിക്കാവുന്ന ഒരു പരിണാമമല്ല. യുദ്ധങ്ങളും കലഹങ്ങളും ഭിന്നതകളും മനുഷ്യസമൂഹത്തെ എളുപ്പത്തില്‍ വിട്ടുപോവുകയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് യുദ്ധവും സമാധാനവും എന്ന വിരുദ്ധദ്വന്ദ്വം ഒന്നിനുപിന്നാലെ മറ്റൊന്നായി ചാക്രികക്രമത്തില്‍ നമ്മെ കടന്നുപൊയ്‌ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഈ പ്രതിഭാസത്തെ യേശുവും കണ്ടില്ലെന്നു വച്ചിട്ടില്ല. ഞാന്‍ ഭൂമിയില്‍ തീയിടുവാനാണു വന്നത്, ഞാന്‍ വാളുമായിട്ടാണു വന്നിരിക്കുന്നത്, എന്നെ അനുഗമിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നവര്‍ സ്വന്തം കുരിശുകൂടി വഹിക്കണം എന്നൊക്കെ അവിടുന്നു പരുഷമായി നല്കിയ മുന്നറിയിപ്പുകള്‍ അതാണു സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. വളരെ വേദനാജനകമായി ആത്മവിശുദ്ധീകരണം സാധിക്കേണ്ടതുണ്ട് എന്ന ഓര്‍മപ്പെടുത്തലാണ് ആ പ്രതീകാത്മകപ്രയോഗങ്ങള്‍. അങ്ങനെയേ പൂര്‍ണസമാധാനത്തിലേക്കു നമുക്കു പ്രവേശിക്കാനാവൂ.
സമാധാനം പൂര്‍ണമായ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ അനുഭവിക്കാന്‍ ഇരുപതു നൂറ്റാണ്ടിനുശേഷവും മനുഷ്യരാശിക്കു കഴിയുന്നില്ല. ഒറ്റയൊറ്റ വ്യക്തികള്‍ തമ്മിലും സമുദായങ്ങള്‍ തമ്മിലും കക്ഷികള്‍ തമ്മിലും രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ തമ്മില്‍പോലുമുള്ള അനൈക്യം നാള്‍തോറും വളരുകയാണ്. ജനങ്ങളെ ഒരു ചരടില്‍ കോര്‍ക്കേണ്ട ജനാധിപത്യവ്യവസ്ഥിതിക്കുള്ളില്‍പോലും സംഘടിതമായ അധികാരമത്സരങ്ങള്‍മൂലം പരസ്പരം ശത്രുതയാണു തഴച്ചുവളരുന്നത്. പിന്നെങ്ങനെയാണു സന്മനസ്സുണ്ടാവുക, സമാധാനമുണ്ടാവുക?
ഇതു സംഘടിതമായ പിടിച്ചുപറിയുടെ കാലമാണോ? സ്വാര്‍ത്ഥതയുടെ തേരോട്ടമാണോ ഇവിടെ നടക്കുന്നത്? 'കിട്ടിയതൊന്നും മതിയല്ല, പിന്നെയും കിട്ടിയാലും മതിയല്ല' എന്ന ദുരാഗ്രഹത്തിന്റെ വിഷബാധയേറ്റു സമൂഹങ്ങള്‍ നുരയും പതയും തുപ്പുന്നു! അവരോടിന്നും ആദ്യകരോള്‍ഗാനം ആവര്‍ത്തിച്ചുണര്‍ത്തിക്കുന്നു - സന്മസ്സുള്ളവര്‍ക്കു സമാധാനം. പലരും അതു കേള്‍ക്കുന്നില്ല. കേള്‍ക്കുന്നവര്‍ ആ ശാന്തിസന്ദേശം ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നില്ല. ഫലമോ? അശാന്തിയുടെ നാളുകള്‍ ലോകത്തെ വേട്ടയാടുന്നു.
പാക്‌സ് റൊമാനാ (റോമിന്റെ സമാധാനം) എന്നൊരു സങ്കല്പമുണ്ടല്ലോ ചരിത്രത്തില്‍. ക്രിസ്തുവിനുമുമ്പ് അഗസ്റ്റസ് സീസറിന്റെ കാലംമുതല്‍ റോമന്‍ ചക്രവര്‍ത്തിമാര്‍ പ്രജകള്‍ക്കു സമ്മാനിച്ച സമാധാനജീവിതമെന്നാണു വിവക്ഷ. യേശുവിന്റെ ആഗമനത്തോടെ അതിന്റെ രൂപഭാവങ്ങള്‍ മാറി. തിരുസ്സഭയുടെ ആസ്ഥാനം റോമില്‍ ഉറച്ചതോടെ ആ സങ്കല്പം യേശു ലോകത്തിനു സമ്മാനിച്ച സാര്‍വത്രികസമാധാനത്തിന്റെ പുതുനാമമായി മാറി. ഇന്നും ലോകസമാധാനത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള ഹൃദയം തുറന്ന ആഹ്വാനങ്ങള്‍ ഉയരുന്നത് അവിടെനിന്നാണല്ലോ. അതാവട്ടെ, അന്നു ദൈവദൂതന്മാര്‍ ആലപിച്ച, ദൈവകൃപ ലഭിച്ചവര്‍ക്കു സമാധാനം എന്ന ആശംസയുടെ ആവര്‍ത്തനങ്ങള്‍തന്നെയാണുതാനും.
ശാന്തിദര്‍ശനം
സമാന്തരമായ മറ്റൊരു വസ്തുതകൂടി ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഭാരതീയസംസ്‌കാരം ആശംസിക്കുന്ന ശാന്തിയുടെ പൊരുള്‍തന്നെയാണു സന്മനസ്സുള്ളവര്‍ക്കു സമാധാനം എന്ന വരികളിലും ഉള്ളടങ്ങുന്നത്. നമ്മുടെ ദാര്‍ശനികലോകത്തുടനീളം 'ഓം ശാന്തി' എന്ന ആശംസ അല്ലെങ്കില്‍ അനുഗ്രഹവചസ്സ് പ്രകാശം പരത്തുന്നുണ്ട്. അതു തൃഷ്ണാനാശമാണെന്ന് ആചാര്യന്മാര്‍ വിശദീകരിക്കുന്നു. എത്ര കിട്ടിയാലും മതിവരാത്ത മനോഭാവമാണു തൃഷ്ണ. അതുള്ളില്‍ തീപിടിച്ചു നില്ക്കുന്നിടത്തോളം കാലം മനുഷ്യനു ശാന്തി ലഭിക്കില്ലത്രേ. ''അശാന്തസ്യകുതഃ സുഖം?'' എന്നു ഭഗവദ്ഗീത ചോദിക്കുന്നു. മനസ്സു ശാന്തമല്ലാത്തവന് ഒരിക്കലും സുഖമുണ്ടാവില്ലെന്ന്.
ശാന്തിമന്ത്രങ്ങളില്‍ ശാന്തിശബ്ദം മൂന്നു തവണ ആവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ട്. ''ഓം ശാന്തിഃ ശാന്തിഃ ശാന്തിഃ എന്ന്. അതു സവിശേഷാര്‍ത്ഥത്തിലാണ്. സാംഖ്യദര്‍ശനമനുസരിച്ചു ദുഃഖം മൂന്നുവിധമാണ് - ആധിഭൗതികം, ആധ്യാത്മികം, ആധിദൈവികം. മൂന്നു വിധദുഃഖങ്ങള്‍ക്കും ശമനമുണ്ടാകണേ എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനയാണു ശാന്തിമന്ത്രം.
ഈ ശാന്തിദര്‍ശനത്തിന്റെ ഉറവിടം ശ്രീബുദ്ധന്റെ പ്രബോധനങ്ങളാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീക്ഷണത്തില്‍ എല്ലാ ദുഃഖങ്ങള്‍ക്കുംകാരണം തൃഷ്ണയാണ്. തൃഷ്ണാനാശത്തിലൂടെയേ ശാന്തി അഥവാ സമാധാനം കൈവരിക്കാനാവൂ. ജീവിതം വച്ചു നീട്ടുന്ന ബഹുമുഖപ്രലോഭനങ്ങളില്‍ മനസ്സുകുടുങ്ങിപ്പോയാല്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നതു സമാധാനമാണ്. അതു വീണ്ടെടുക്കണമെങ്കില്‍ ലൗകികവ്യാമോഹങ്ങളില്‍നിന്നു മനസ്സിനെ നിവര്‍ത്തിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയണം. അതുണ്ടാകുമ്പോഴാണു ദൈവകൃപ ലഭിക്കുന്നത്. അതുതന്നെ നല്ല മനസ്സ്. 'നിനക്ക് എന്റെ കൃപ മതി' എന്നു പൗലോസിനോടു കര്‍ത്താവ് അരുള്‍ചെയ്തതിന്റെ പൊരുളും ഇതുതന്നെ. തന്റെ മനസ്സിന്റെ അസമാധാനം (മുള്ള്) നീക്കിത്തരണേ എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്കുള്ള പ്രത്യുത്തരമായിരുന്നല്ലോ ആ മറുപടി.
യഥാര്‍ത്ഥ സമാധാനം ബാഹ്യതലത്തിലല്ല, ആന്തരികതലത്തിലാണനുഭവപ്പെടേണ്ടത്. ഉള്ളില്‍ സമാധാനമില്ലാത്ത ഒരാള്‍ക്ക് ഒരിക്കലും സമാധാനത്തിന്റെ വക്താവോ പ്രയോക്താവോ ആകാന്‍ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് സ്വാര്‍ത്ഥതാത്പര്യങ്ങള്‍ ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു പ്രാദേശികതലത്തിലും ദേശീയതലത്തിലും അന്താരാഷ്ട്രതലത്തിലുമൊക്കെ അധികാരകേന്ദ്രങ്ങള്‍ നടത്തുന്ന സമാധാനാഹ്വാനങ്ങള്‍ പാഴായിപ്പോകുന്നത്. സ്വര്‍ഗത്തില്‍നിന്നു വരമായി ലഭിക്കുന്ന നല്ല മനസ്സില്‍നിന്നേ അത്തരം ആഹ്വാനങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകാവൂ. എങ്കിലേ അതു ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കൂ.
സ്വര്‍ഗത്തില്‍ ശാന്തിസന്ദേശവുമായെത്തിയ ദൈവപുത്രനെ ശൈശവത്തില്‍ത്തന്നെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യാന്‍ തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയ ഹേറോദേസിന്റെ ദയനീയചിത്രം ക്രിസ്മസ് സ്മൃതിയുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ തെളിയുന്നതും ശ്രദ്ധിക്കുക. യേശുവിന്റെ ജനനവൃത്താന്തം അയാളുടെ സമാധാനം കെടുത്തിക്കളഞ്ഞു എന്നതു കൗതുകകരമായ വൈരുധ്യമാണ്. തന്റെ അധികാരത്തിനു ഭീഷണിയായേക്കാമെന്നു വന്നപ്പോള്‍ ഭാര്യമാരെയും സഹോദരങ്ങളെയും മക്കളെയുംപോലും നിര്‍ദാക്ഷിണ്യം മരണത്തിനെറിഞ്ഞു കൊടുത്ത കാപാലികമനസ്സായിരുന്നു ഹേറോദേസിന്റേത്. എന്നിരിക്കേ, ഇസ്രായേലിന്റെ രാജാവ് ബത്‌ലഹേമില്‍ ജനിക്കും എന്ന പ്രവചനം അയാളെ അസ്വസ്ഥനാക്കാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ? അതായിരുന്നു അയാളുടെ നിഷ്ഠുരചെയ്തികളുടെ പശ്ചാത്തലം. അത്തരക്കാര്‍ക്കു സമാധാനം അനുഭവിക്കാനാകുമോ? സ്വന്തം പ്രജകള്‍ക്കു സമ്മാനിക്കാനാകുമോ?
ഈ വസ്തുതകളെല്ലാം നമ്മെ വീണ്ടും വീണ്ടും ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഓരോ തിരുപ്പിറവിയും കടന്നുപോകുന്നത്. സന്മനസ്സും അതിന്റെ അനന്തരഫലമായ സമാധാനവും അതു കൈവരിക്കണമെന്ന ആഹ്വാനവുമാണ് അവിടെനിന്ന് എക്കാലവും ഉയര്‍ന്നുകേള്‍ക്കുന്നത്.
