ശ്രീദേവി എസ്.കെ.
നാഗമ്പടം ബസ് സ്റ്റാന്റില്‍ രാവിലെയുള്ള തിരക്കിനെ വകഞ്ഞുമാറ്റി റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള ധൃതിപിടിച്ചുള്ള ആളൊഴുക്ക്... റോഡരികലെ തട്ടുകടയുടെ സമീപത്ത് ചാക്കു വിരിച്ച്, ദയനീയഭാവങ്ങളോടെ പാട്ടുപാടുന്ന രണ്ട് നാടോടിക്കുട്ടികള്‍...
''പര്‍ദേസി പര്‍ദേസി ജാനാ നഹി...''
കാഴ്ചയും പാട്ടും ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായിരുന്നെങ്കിലും തീവണ്ടിയുടെ ചൂളംവിളികള്‍ എന്റെ നടത്തത്തിന്റെ വേഗം വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചു. അന്നത്തെ മടക്കയാത്രയിലും അവരെ അതേ സ്ഥാനത്ത് കണ്ടപ്പോള്‍ എന്റെ നെഞ്ചൊന്നു പൊള്ളി. പേഴ്‌സില്‍ നിന്ന് ഒരു ഇരുപത് രൂപ നോട്ടെടുത്ത് മുതിര്‍ന്ന കുട്ടിക്കു നല്‍കുമ്പോള്‍ ആ കണ്ണുകളിലെ നക്ഷത്രത്തിളക്കം എന്നിലൊരു നൊമ്പരം അവശേഷിപ്പിച്ചെങ്കിലും കൂടുതല്‍ ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ ബസ്സ്റ്റാന്‍ഡ് ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി.
ബസിലെ സൈഡ് സീറ്റിലിരുന്ന് അല്പമൊന്നു മയങ്ങാമെന്നു കരുതിയെങ്കിലും ആ കുട്ടികളുടെ മുഖങ്ങള്‍ എന്നെ അസ്വസ്ഥമാക്കിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. അന്നു രാത്രി ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്നപ്പോഴും, രാവിലെയും അവര്‍ എന്നോട് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...
രാവിലെ മക്കള്‍ക്കും ഭര്‍ത്താവിനും എനിക്കും ഉച്ചഭക്ഷണം നിറച്ചപ്പോള്‍ ആ കുഞ്ഞുവയറുകള്‍ ഓര്‍ത്തു. ഒരു പൊതിച്ചോറ് അധികം കരുതി. ഓട്ടപ്പാച്ചില്‍... അതെ.... അവര്‍ അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്... ചാറ്റല്‍മഴ നനഞ്ഞുറങ്ങുന്ന ഒരു മന്തുകാലനരികെ. തന്റെ തകരച്ചെണ്ട കൊട്ടിപ്പാടുകയാണ് കുട്ടി.
'കണ്ണാംതുമ്പി പോരാമോ എന്നോടിഷ്ടം കൂടാമോ'
കൈയിലിരുന്ന പൊതിച്ചോറു നീട്ടി... ഉച്ചയ്ക്കു കഴിച്ചോളൂട്ടോ... അത്രേ പറയാന്‍ നേരമുണ്ടായുള്ളൂ. ഒരു തിരിഞ്ഞുനോട്ടത്തിനിടയില്‍ അവള്‍ എച്ചിലില വലിച്ചെറിയുന്നതാണു കണ്ടത്... അനിയത്തിയുടെ കവിളില്‍ രണ്ടു വറ്റും.
ചില യാത്രാവേളകളിങ്ങനെയാണ്.. വല്ലാത്തൊരു മനോവ്യാധി നമുക്കതു സമ്മാനിക്കും. ജോലിക്കിടെ പല നിമിഷങ്ങളിലും അവളുടെ പാട്ടിലെ വരികള്‍ മനസ്സിലോടിയെത്തി...
ഓഫീസിലെല്ലാവരും കുട്ടികളുടെ മൊബൈല്‍ ഗെയിമിനോടുള്ള ആസക്തിയും... ജോലി ചെയ്യാനുള്ള മടിയും... പഠിക്കാനുള്ള താത്പര്യക്കുറവും ചര്‍ച്ച ചെയ്തപ്പോള്‍ എന്റെ മക്കളുടെ പൊതുസ്വഭാവവും ഗര്‍വോടെ ഞാനവതരിപ്പിച്ചു... ആ നിമിഷവും രണ്ടു കുട്ടികളുടെ ദയനീയമുഖം ഒളിമങ്ങിയ ഒരു ചിത്രം പോലെ മനസ്സില്‍ തങ്ങിനിന്നു...
ദിവസവും കണ്ട് ചിരി സമ്മാനിക്കുന്നതിനാലാവാം അവര്‍ക്ക് എന്നോട് അടുപ്പമാണ്... യാത്രക്കാരില്‍ ചിലര്‍ കുശുകുശുക്കുന്നുണ്ട്... ഇവറ്റകളോട് അടുക്കരുതെന്നറിയില്ലേ... ഇതിന്റെ പിന്നില്‍ വന്‍മാഫിയകളാ... കാല്‍ക്കാശ് കൊടുക്കരുത്. ഇവര്‍ക്ക് മയക്കുമരുന്ന് നല്‍കിയും അംഗവൈകല്യം വരുത്തിയും ഭിക്ഷാടനത്തിനിറക്കിയിരിക്കയാണ്.
ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു... ഇല്ല.... മയക്കുമരുന്നിന്റെ ഉന്മാദം കണ്ണുകളില്‍ കാണാനില്ല. പകരം ദീനതയുടെ നീറ്റലുകള്‍... പാരവശ്യങ്ങളാണ് അവയില്‍... അംഗവൈകല്യങ്ങളില്ല. വസ്ത്രങ്ങള്‍ക്ക് മാറ്റു കുറവെങ്കിലും ശരീരത്തിന് കുഞ്ഞുപ്രായത്തിന്റെ തുടിപ്പുണ്ട്.
ഞാന്‍ ചുറ്റിലും തിരഞ്ഞു കുട്ടികളുടെകൂടെ.. അവരുടെ അമ്മയെ... അല്ലെങ്കില്‍ ചേച്ചിയെ... ഉറ്റവരെ ആരെയെങ്കിലും... ഇല്ല... അവര്‍ ഏകരാണ്... ഏത് ഇരുട്ടിലും പരസ്പരം പുണരുന്ന രണ്ട് കുഞ്ഞുമനസ്സുകള്‍.
ഒരു ദിവസം പതിവിലും നേരത്തെ കോളജില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങി. വണ്ടിയുടെ സമയം ആവുന്നതേയുള്ളൂ
അപരിചിതത്വമില്ലാതെ... ആ കുഞ്ഞുമുഖങ്ങള്‍ അടുത്തേക്കെത്തി. കുഞ്ഞനിയത്തിക്ക് എന്തു കൊടുത്തു? ഞാന്‍ ചോദിച്ചു... രണ്ട് വട കഴിച്ചു. മറ്റൊന്നും കിടയാത്... തമിഴ് ചുവകലര്‍ന്ന ഭാഷ... അവള്‍ എന്തു കഴിച്ചൂന്ന് ചോദിച്ചില്ല... കുട്ടികള്‍ പോകുന്ന മട്ടില്ല. എന്നെ വലംവയ്ക്കുകയാണ്.
ഒരു നിമിഷം. ഞാനെന്റെ കുട്ടിക്കാലമോര്‍ത്തു പോയി.
തനിച്ചിരുന്നുണ്ണാനറിയാത്ത... ഇഷ്ടമില്ലാക്കറി തൊട്ടുനോക്കാത്ത.. ഓരോ പ്രഭാതത്തിലും അന്നത്തെ പ്രഭാതഭക്ഷണമിഷ്ടമില്ലാതെ, അമ്മ നല്‍കിയ ഹോര്‍ലിക്‌സും പാലും കുടിച്ച്... അച്ഛന്റെ കൈയില്‍ മുറുകെപ്പിടിച്ച്... ഈശ്വരാ... ഈ നഷ്ടബാല്യം എങ്ങിനെ രൂപപ്പെട്ടു?
എന്റെ ചിന്തകള്‍ കടിഞ്ഞാണില്ലാതെ അപ്പൂപ്പന്‍ താടിപോലെ ആടിയുലഞ്ഞു.
അമ്മ എവിടെയാ കുട്ടീ? ഒറ്റച്ചോദ്യം... അവിടെത്തന്നെ തുടങ്ങാമെന്നു വച്ചു... അത്.. അത് ... തലേന്ന് കഴിച്ച ബിസ്‌കറ്റിന്റെ ഒരു വലിയ കഷണം ചുമന്നു നീങ്ങിയ കുഞ്ഞുറുമ്പില്‍നിന്ന് അത് തട്ടിയെടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച അനുജത്തിയെ അവള്‍ പിന്‍തിരിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
'അമ്മാവെ കുറച്ചു പേര് വന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ടു പോയാച്ച്.. രാത്രി തീവണ്ടിയുടെ ചൂളംവിളിയോടൊപ്പം അങ്ങകലെ വല്ലാത്തൊരു നിലവിളി കേട്ടു... ഭയന്ന് കണ്ണുതുറന്ന കുഞ്ഞനിയത്തിയുടെ കണ്ണില്‍ ഞാനൊരു മുത്തം കൊടുത്തു. അമ്മയുടെ സാരിയുടുത്ത ഒരു രൂപം ഇരുട്ടിലൂടെ പറന്നുവരുന്നതു കണ്ട് ഞാന്‍ സന്തോഷിച്ചു... പക്ഷേ, അത് ഞങ്ങള്‍ക്ക് മൂന്നു വലംവച്ച് ആകാശത്തേക്കു പറന്നു പോയി... അന്നാണ് ഞാനമ്മയെ അവസാനമായി കണ്ടത്.
അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ സങ്കടമില്ലാത്തത് എന്നെ വല്ലാത്തൊരു വീര്‍പ്പുമുട്ടലിലെത്തിച്ചു. ജീവിതമറിയാത്ത പ്രായം അവള്‍ ആരോ പഠിപ്പിച്ച കഥപോലെ ആ രംഗം പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു...
അടുത്ത നാള്‍ അനിയന്‍ അമ്മയെ ചോദിച്ചു. ആ സമയം അക്ക വന്നു പത്ത് രൂപ തന്നില്ലേ? അയിന് ഞാനാപ്പിള് വാങ്ങി അവന് കൊടുത്തു. പിന്നീട് അവന് അമ്മയെ ചോദിച്ചില്ല.
ഞാന്‍ കവിളില്‍ തലോടി അവളുടെ വിശേഷങ്ങള്‍ തിരക്കി.
'ഉങ്ക പേരെന്നാ?' അറിയാവുന്ന തമിഴില്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
'എന്‍ പേര് മല്ലിക, അവള്‍ താന്‍ പേര് സെമ്പകം, അമ്മ പേര് മുത്തുലക്ഷ്മി, അപ്പാവുടെ പേര് പുരിയതാത് അക്ക.'
'കടവുള്‍ താന്‍ അപ്പ, ആണ്ടവന്‍ തുണെ
അക്കാ ഉങ്കള്‍ പേര് സൊല്ലുങ്കോ.'
മോളേ, ഞാന്‍ അക്കയല്ല നിന്റെ അമ്മമാതിരി, പേര് മാലതി ടീച്ചര്‍.
ഇതിനിടെ തന്റെ പഴകിയ തോള്‍സഞ്ചിയില്‍ നിന്നു മുഷിഞ്ഞ ഒരു ഫോട്ടോ പുറത്തേക്ക് വലിച്ചെടുത്തു.. അതെ... മുത്തുലക്ഷ്മിയും മക്കളും... കൊട്ടിപ്പഴകിയ തോല്‍ച്ചെണ്ടയും.
ഞാനുറച്ചു. ഈ കുട്ടികള്‍ നാടിനും നാട്ടാര്‍ക്കും ദ്രോഹികളല്ല. ഇവര്‍ വിധിവൈപരീത്യത്താല്‍ നിരത്തിലെത്തപ്പെട്ടവരാണ്. ഇവരെ ഇവിടെ വളരാനനുവദിച്ചുകൂടാ. ഞാന്‍ ഫോണെടുത്തു. കൂടെ പഠിച്ച പലരും ഉന്നതപദവികളിലുണ്ട്. ഇവരെ ബാലികാസദനത്തിലെത്തിക്കണം.
പിന്നീട് സമയം കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ ഞാനവിടുത്തെ സന്ദര്‍ശകയായി. ഇളയമകന്റെ പിറന്നാളിന് കുട്ടികളോടൊപ്പം ബാലികാസദനത്തില്‍ മല്ലികയ്‌ക്കൊപ്പം സദ്യയുണ്ടു. അന്നവിടെ ഞാന്‍ കണ്ട മല്ലികമാരില്‍ മിക്കവരും ഇത്തരത്തില്‍ അച്ഛനമ്മമാരെ നഷ്ടപ്പെട്ടവരാണ്. നാടോടികളില്‍ പലരും പല കള്ളക്കേസുകളിലും.. തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകലിലും അകപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അവിടെ അനാഥമാകുന്ന ഇതേപോലെയുള്ള കുരുന്നുബാല്യങ്ങളുണ്ടെന്ന വസ്തുത നമ്മള്‍ മറക്കരുത്. അവരും ഈ ഭൂമിക്കവകാശികളാണ്. ഒന്നു മാത്രം ചെയ്യുക. സുരക്ഷിതമായ കൈകളില്‍ അവരെയെത്തിക്കുക.
കാലത്തിന്റെ നെറികേടുകൊണ്ടു വിതുമ്പുവാന്‍ മാത്രം പഠിച്ച നിസ്സഹായബാല്യങ്ങള്‍. അവര്‍ക്കുമുണ്ട് നിറംപിടിപ്പിച്ച ചില സ്വപ്നങ്ങള്‍... യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകുമെന്നുറപ്പില്ലാത്തവ... എങ്കിലും സ്വപ്‌നങ്ങളും സന്തോഷങ്ങളും അവരുടെകൂടി അവകാശമാണ്. അതിലവര്‍ ജീവിക്കട്ടെ.
മടക്കയാത്രയില്‍ എട്ടു വയസ്സുകാരന്‍ ചോദിക്കുന്നു... അമ്മേ.. നമ്മുടെയാരാ അവര്‍? ആ മല്ലികയ്ക്ക് അമ്മയെ അറിയുമോ? മറ്റുള്ള കുട്ടികളെക്കാള്‍ സ്വാതന്ത്ര്യക്കൂടുതല്‍ കാട്ടിയ മല്ലികയെ മകന്‍ കൗതുകത്തോടെ നിരീക്ഷിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നു.
അതെ മകനെ... അവളും നമുക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവര്‍ തന്നെയാണ്... നമ്മളില്‍നിന്നവളെ വേര്‍പെടുത്തിക്കൂടാ... അതിനാണ് എല്ലാ വര്‍ഷവും നിന്റെ ജന്മദിനത്തില്‍ നമ്മള്‍ അവളെ കാണാന്‍ പോകുന്നത്.
അന്നു രാത്രി കണ്ട ഒരു സുന്ദരസ്വപ്നത്തില്‍ മല്ലികയെ ഞാന്‍ വാരിപ്പുണര്‍ന്നുമ്മവച്ചു.
പിന്നിടെല്ലാ ദിവസവും ഈ പരിചിതമുഖങ്ങള്‍ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഉദിച്ചസ്തമിച്ചു.
