ഫാ. കുര്യാക്കോസ് നരിതൂക്കിൽ
കര്‍ദിനാള്‍ റോബര്‍ട്ട് സറാ രചിച്ച ''ആദ്ധ്യാത്മികജീവിതത്തിന്റെ മതബോധനം'' എന്ന ഗ്രന്ഥത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു പഠനം.
പുരോഹിതന്‍ ആരാണ് എന്ന ചോദ്യത്തോടെയാണ് തിരുപ്പട്ടം എന്ന കൂദാശയെക്കുറിച്ചുള്ള പരിചിന്തനങ്ങള്‍ ഈ അധ്യായത്തില്‍ കര്‍ദിനാള്‍ സറാ ആരംഭിക്കുന്നത്. സഭയുടെ പാരമ്പര്യം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോള്‍, സഭാ സംവിധാനത്തിലെ സവിശേഷപദവിയായിമാത്രം പൗരോഹിത്യത്തെ കണ്ടാല്‍ പോരാ, മിശിഹാ ആകുന്ന ദിവ്യരഹസ്യത്തോടു ചേര്‍ത്തുവേണം പൗരോഹിത്യത്തെ ദര്‍ശിക്കുവാനെന്ന് ആദ്യമേ തന്നെ കര്‍ദിനാള്‍ സറാ വ്യക്തമാക്കുന്നു.
എബ്രായലേഖനത്തില്‍ പറയുന്നതുപോലെ, പുതിയ ഉടമ്പടിയില്‍ ഈശോമിശിഹാ എന്ന ഏകപുരോഹിതന്‍ മാത്രമേയുള്ളൂ. ഈ ഏകപുരോഹിതന്‍ സഭയില്‍ മെത്രാന്മാരുടെയും വൈദികരുടെയും ശുശ്രൂഷയിലൂടെ തന്റെ പൗരോഹിത്യദൗത്യം നിര്‍വഹിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് വൈദികനെ മറ്റൊരു മിശിഹാ (അഹലേൃ ഇവൃശേൌ)െ എന്നും മിശിഹാതന്നെ (കുലെ ഇവൃശേൌ)െ എന്നും വിളിക്കുന്നത്. എക്കാലത്തും ഏതു സാഹചര്യത്തിലും വൈദികന്റെ അസ്തിത്വം മിശിഹായുമായുള്ള അഗാധമായ താദാത്മ്യത്തിലാണ് അടങ്ങിയിരിക്കുന്നത്.
തങ്ങളെ നേരിട്ടു ബാധിക്കുന്നില്ല എന്ന വിചാരത്താല്‍ തുടര്‍ന്നുള്ള പേജുകള്‍ അല്മായരായ വായനക്കാര്‍ വായിക്കാതെ വിട്ടുകളയാന്‍ ഇടയാവരുതെന്ന് ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവ് ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നു.
വൈദികര്‍ ആരെന്നതിനെപ്പറ്റിയുള്ള ശരിയായ അറിവ് അല്മായര്‍ക്ക് വൈദികരോടുള്ള ശരിയായ മനോഭാവം രൂപപ്പെടുത്താന്‍ സഹായകരമാണ്.
പൗരോഹിത്യത്തിന്റെ ഉന്നതവും പ്രകൃത്യതീതവുമായ വിളിക്കനുസൃതം ജീവിക്കുന്നതിനു വൈദികര്‍ക്കു മാനുഷികബലഹീനതകള്‍ തടസ്സമാവുകയും ഖേദകരമായ വീഴ്ചകള്‍ സംഭവിക്കുകയും ചെയ്യാതിരിക്കാന്‍ അല്മായരുടെ ഭാഗത്തുനിന്നുള്ള പിന്തുണയും സഹായവും ഉണ്ടാകേണ്ടതാണ്. വൈദികരുമായുള്ള ഇടപെടലുകളില്‍ ആവശ്യമായ ഒരകലം പാലിക്കാന്‍ അല്മായരും, തങ്ങള്‍ പുരോഹിതരാണെന്ന വസ്തുത മറച്ചുവയ്ക്കാതിരിക്കാനുതകുന്ന വസ്ത്രധാരണവും പെരുമാറ്റവും പാലിക്കാന്‍ വൈദികരും ശ്രദ്ധിക്കണമെന്ന് കര്‍ദിനാള്‍ സറാ നിര്‍ദേശിക്കുന്നു.
മിശിഹായുടെ പൗരോഹിത്യം
ദൈവപിതാവിനോടുള്ള സ്‌നേഹാധിക്യവും മനുഷ്യാവതാരംമുതല്‍ കുരിശുമരണംവരെയുള്ള സമ്പൂര്‍ണവിധേയത്വവുമാണ് മിശിഹായുടെ പൗരോഹിത്യത്തിന്റെ മുഖമുദ്ര. മിശിഹായ്ക്കു മനുഷ്യകുലത്തോടുള്ള സ്‌നേഹത്തിന്റെ ഉറവിടം അവിടുത്തേക്കു പിതാവായ ദൈവത്തോടുള്ള അതേ സ്‌നേഹം തന്നെയാണ്. ''ഞാന്‍ നല്ല ഇടയനാകുന്നു. പിതാവ് എന്നെ അറിയുകയും ഞാന്‍ പിതാവിനെ അറിയുകയും ചെയ്യുന്നതുപോലെ, ഞാന്‍ എനിക്കുള്ളവയെ അറിയുകയും എനിക്കുള്ളവ എന്നെ അറിയുകയും ചെയ്യുന്നു. ആടുകള്‍ക്കുവേണ്ടി ഞാന്‍ എന്റെ ജീവന്‍ അര്‍പ്പിക്കുന്നു'' (യോഹ. 10: 14,15).
ശ്ലീഹന്മാരില്‍ ഒന്നാമനായ വി. പത്രോസിനോട് 'നീ എന്നെ സ്‌നേഹിക്കുന്നുവോ' എന്ന് മൂന്നുതവണ ചോദിച്ചശേഷമാണ് തന്റെ ആടുകളെ മേയ്ക്കാന്‍ ഭരമേല്പിക്കുന്നത്. സ്‌നേഹമാണ് പൗരോഹിത്യത്തിന്റെ ഉറവിടം. ആടുകളെ മേയ്ക്കുക എന്നത് സ്‌നേഹത്തിന്റെ പ്രവൃത്തിയാണ്. അത് അനുഷ്ഠാനങ്ങളില്‍ ഒതുങ്ങുകയില്ല. അത് മിശിഹായോടും തനിക്ക് ഏല്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവരോടുമുള്ള സ്‌നേഹസമര്‍പ്പണമാണ്. വിശുദ്ധ ജോണ്‍ മരിയ വിയാനിയുടെ വാക്കുകളാണ് ഇത്തരുണത്തില്‍ ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവ് ഉദ്ധരിക്കുന്നത്: ''പൗരോഹിത്യം, അത് ഈശോയുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ സ്‌നേഹമാണ്.''
ദൈവദാനവും ആത്മദാനവും
സ്‌നേഹവും ആത്മദാനവും ഒന്നിച്ചുപോകുന്നു. വിശുദ്ധ കൊച്ചുത്രേസ്യാ പറഞ്ഞിരുന്നു: ''സ്‌നേഹിക്കുകയെന്നാല്‍ എല്ലാം നല്കുകയാണ്, തന്നെത്തന്നെ നല്കുകയാണ്.'' ദൈവത്താല്‍ രൂപാന്തരപ്പെടാനും സമ്പൂര്‍ണമായി ദൈവത്തിനായി സ്വയം വിട്ടുനല്കാനുമായി പുരോഹിതന്റെ ജീവിതം ദൈവത്തിനു നിരുപാധികം സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ബനഡിക്ട് പതിനാറാമന്റെ വാക്കുകള്‍ ഇവിടെ കര്‍ദിനാള്‍ സറാ ഉദ്ധരിക്കുന്നു: ''ഞാന്‍ തന്നെയും പുതിയ നിയമത്തിലെ പുരോഹിതനെ ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളുടെ 'പരികര്‍മി' എന്നതിനെക്കാള്‍ ദൈവവചനത്തിന്റെ ഉപാസകനായി അവതരിപ്പിക്കേണ്ടതാണ് എന്ന ബോധ്യമാണ് പുലര്‍ത്തിയിരുന്നത്. ദൈവവചനം ധ്യാനിക്കുകയെന്നത് പുതിയ ഉടമ്പടിയില്‍ ദൈവത്തിന്റെ പുരോഹിതന്റെ പ്രധാനപ്പെട്ടതും മൗലികവുമായ ചുമതലയാണ്. പുരോഹിതന്‍ ധ്യാനിക്കാന്‍ കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഈ വചനം മാംസം ധരിച്ച വചനമാണ്. ഈ വചനത്തെ ധ്യാനിക്കുക എന്നതുകൊണ്ട് എപ്പോഴും അര്‍ഥമാക്കുന്നത്, സ്വര്‍ഗത്തില്‍നിന്നുള്ള അപ്പമായി നമുക്കു നല്കപ്പെടുന്ന വിശുദ്ധകുര്‍ബാനയാകുന്ന ശരീരത്താല്‍ പവിത്രീകരിക്കപ്പെടുകയെന്നാണ്. പുതിയ ഉടമ്പടിയുടെ സഭയിലെ വചനധ്യാനം ഈശോമിശിഹായുടെ ശരീരത്തിനു തന്നെത്തന്നെ വിട്ടുകൊടുക്കലാണ്. കര്‍ത്താവിന്റെ സ്ലീവായുടെ ശക്തിയാല്‍ നമ്മില്‍ സംഭവിക്കുന്ന പരിവര്‍ത്തനത്തിനു നമ്മള്‍ നല്‍കുന്ന സമ്മതം ഈ കയ്യാളിക്കലിന്റെ ഭാഗമാണ്.'' (ബനഡിക്ട് പതിനാറാമന്‍, കര്‍ദിനാള്‍ റോബര്‍ട്ട് സറാ, ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളുടെ ആഴത്തില്‍നിന്ന്, പേജ് 30-31).
ഒരു വൈദികന്റെ ജീവിതത്തില്‍ മിശിഹായെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കാന്‍ അവന്‍ എപ്പോഴും ശ്രമിക്കേണ്ടതാണ്. ''ഇനിമേല്‍ ഞാനല്ല, മിശിഹാ എന്നില്‍ ജീവിക്കുന്നു എന്നു പറയത്തക്കവിധം, പരിശുദ്ധ റൂഹാ അവനെ ഒരിക്കലും വിട്ടുപോകാതിരിക്കത്തക്കവിധം, വൈദികന്റെ ആത്മാവ് സൂര്യരശ്മിയെക്കാള്‍ സംശുദ്ധമായിരിക്കണം'' (വി. ജോണ്‍ ക്രിസോസ്‌തോം).
പുരോഹിതനും മിശിഹായും തമ്മിലുള്ള സ്‌നേഹം നിറഞ്ഞ താദാത്മ്യത്തിനു പുരോഹിതന്റെ ജീവിതവിശുദ്ധി അനുപേക്ഷണീയമാണ്. ഈശോമിശിഹായാണ് എല്ലാ വിശുദ്ധിയുടെയും ഉറവിടം. വിശുദ്ധിയിലേക്കുള്ള വിളി എല്ലാ ക്രൈസ്തവരെയും ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളതാണ്. തന്നെ ഭരമേല്പിച്ചിരിക്കുന്ന ദൈവജനത്തെ വിശുദ്ധിയിലേക്കു നയിക്കാന്‍ കര്‍ത്താവ് തിരഞ്ഞെടുത്തു നിയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന പുരോഹിതന്‍ മാനസാന്തരത്തിന്റെയും വിശുദ്ധീകരണത്തിന്റെയും പാതയെ പുല്കുവാന്‍ സദാ ഉത്സുകനായിരിക്കണം. ഈശോമിശിഹായുടെ പാത കുരിശിന്റെ വഴിയാണ്. ''ഞാന്‍ മിശിഹായോടുകൂടി ക്രൂശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. അതിനാല്‍, ഞാനല്ല ജീവിക്കുന്നത്, മിശിഹായാണ് എന്നില്‍ ജീവിക്കുന്നത്.'' (ഗലാ. 2: 19, 20).
വിശുദ്ധീകരണവും സമര്‍പ്പണവും
''അവരും സത്യത്താല്‍ വിശുദ്ധീകൃതരാക്കേണ്ടതിന് അവര്‍ക്കുവേണ്ടി എന്നെത്തന്നെ വിശുദ്ധീകരിക്കുന്നു'' (യോഹ. 17:19). ഈ വാക്കുകള്‍ ശ്ലീഹന്മാരുടെ പൗരോഹിത്യസ്വീകരണത്തെയാണു വ്യക്തമാക്കുന്നതെന്ന് ബനഡിക്ട് പതിനാറാമന്‍ പാപ്പാ പ്രസ്താവിക്കുന്നു. പൗരോഹിത്യം സ്വീകരിക്കുന്ന ആളിന്റെ ഉടമസ്ഥത കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടുകയാണ് എന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു. പുരോഹിതന്‍ ലോകത്തില്‍നിന്നെടുക്കപ്പെടുകയും ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പണം ചെയ്യപ്പെടുകയുമാണു സംഭവിക്കുന്നത്. മിശിഹായാകുന്ന സത്യത്താലാണ് പുരോഹിതന്‍ വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുകയും സമര്‍പ്പിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നത്.
ആര്‍സിലെ വികാരിയുടെ മാതൃക
തന്റെ പാവപ്പെട്ട ഇടവകയില്‍ മിശിഹായുടെ സാന്നിധ്യമായിരുന്നു വി. ജോണ്‍മരിയ വിയാനി. അവരുടെയും തന്റെതന്നെയും രക്ഷയ്ക്കായി അദ്ദേഹം പ്രാര്‍ഥിക്കുകയും പരിത്യാഗങ്ങള്‍ അനുഷ്ഠിക്കുകയും ചെയ്തു. വിശുദ്ധ ഹൊസെ മരിയ എസ്‌ക്രീവാ എഴുതിയതുപോലെ, ''എല്ലാ പ്രവൃത്തികള്‍ക്കും പ്രയത്‌നങ്ങള്‍ക്കും ഉപരിയായി ഈശോയുടെ തിരുവിഷ്ടം നിറവേറ്റാന്‍ ഏറ്റവും തീര്‍ച്ചയായ മാര്‍ഗം, പ്രാര്‍ഥിക്കുക, പ്രാര്‍ഥിക്കുക, പ്രാര്‍ഥിക്കുക, പരിഹാരം അനുഷ്ഠിക്കുക, പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യുക എന്നതാണ്.'' ആര്‍സിലെ വിശുദ്ധ വികാരിയും പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ അവഗണിക്കാതെതന്നെ അതാണു ചെയ്തത്.
വൈദികബ്രഹ്‌മചര്യം
ഇവിടെയും കര്‍ദിനാള്‍ സറാ ബനഡിക്ട് പിതാവിന്റെ വളരെ വ്യക്തമായ ഒരു വിശദീകരണമാണ് ഉദ്ധരിക്കുന്നത്: ''പതിവായി, പലപ്പോഴും ദിനംപ്രതിയും വിശുദ്ധകുര്‍ബാന അര്‍പ്പിച്ചിരുന്നതുകൊണ്ട് ഈശോമിശിഹായുടെ സഭയിലെ പുരോഹിതന്മാരുടെ സ്ഥിതി സമൂലം മാറി. ഇനിയിപ്പോള്‍ അവരുടെ ജീവിതം മുഴുവന്‍ ദൈവികരഹസ്യവുമായി നിരന്തരസമ്പര്‍ക്കത്തിലാവുകയാല്‍, മറ്റെല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഒഴിവാക്കി ദൈവത്തിനുമാത്രമായി ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞുവയ്‌ക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. തത്ഫലമായി ജീവിതം സമ്പൂര്‍ണമായി സമര്‍പ്പിക്കേണ്ട വിവാഹംപോലുള്ള ബന്ധം ഒഴിവാക്കേണ്ടിവന്നു. ദിവസേനയുള്ള പരിശുദ്ധകുര്‍ബാനയര്‍പ്പണത്തിലുള്‍ക്കൊള്ളുന്ന ദൈവത്തിനുള്ള സ്ഥിരമായ ശുശ്രൂഷയില്‍നിന്നു സ്വാഭാവികമായിത്തന്നെ ദാമ്പത്യബന്ധം അസാധ്യമായിത്തീര്‍ന്നു. പഴയനിയമകാലത്ത് ദൈവാലയശുശ്രൂഷയുടെ ഘട്ടത്തില്‍മാത്രം പാലിക്കേണ്ടിയിരുന്ന ലൈംഗികവിരക്തി പുതിയനിയമകാലത്ത് പുരോഹിതന്റെ അസ്തിത്വത്തിന്റെതന്നെ ഭാഗമായി രൂപാന്തരം പ്രാപിച്ചു എന്നുപറയാന്‍ സാധിക്കും'' (ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളുടെ ആഴത്തില്‍നിന്ന് - പേജ് 33).
പൗരസ്ത്യപാരമ്പര്യങ്ങളില്‍ നിലനില്ക്കുന്ന വിവാഹിതരുടെ പൗരോഹിത്യത്തെ ആദരവോടെ വീക്ഷിക്കുമ്പോഴും ലത്തീന്‍സഭ വൈദികബ്രഹ്‌മചര്യം ഒരു നിധിപോലെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നു എന്നും ആ നിധി മണ്‍പാത്രങ്ങളില്‍ നല്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതെങ്കിലും (2 കൊറി. 4: 7) നിധിതന്നെയാണെന്നതിനു തര്‍ക്കമില്ലെന്നും ദൈവരാജ്യത്തിനായുള്ള ബ്രഹ്‌മചര്യം മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയുന്നവന്‍ മനസ്സിലാക്കട്ടെ (മത്താ. 19: 12) എന്നും പ്രസ്താവിച്ചുകൊണ്ട് കര്‍ദിനാള്‍ സറാ ഈ ഭാഗം ഉപസംഹരിക്കുന്നു.
