പ്രഫ. സിജു ജോസഫ്
അന്തരിച്ച പ്രശസ്ത കവി വിഷ്ണുനാരായണന്‍നമ്പൂതിരിയെക്കുറിച്ച്
മനുഷ്യനും പ്രകൃതിയും ഈശ്വരനും ഒന്നാകുന്ന സംസ്‌കൃതിയുടെ അചഞ്ചലമായ ആദിമവിശുദ്ധി എഴുത്തിലും ജീവിതത്തിലും അവസാനനിമിഷംവരെ കാത്തുസൂക്ഷിച്ച മലയാളത്തിന്റെ പുണ്യം മറയുന്നില്ല.
''കിണറ്റിലീമണ്ണില്‍
ഉറവയുണ്ടതില്‍
കുളുര്‍ക്കുകില്ലേതു
കനല്‍? പക്ഷേ
കോരിയെടുക്കും വിദ്യ
നാം മറന്നുപോയാലോ?''
പ്രകൃതിസ്‌നേഹവും മാനവികതയും ആത്മീയതയും വേണ്ടുവോളം നിറഞ്ഞ, ഇതരദേശങ്ങള്‍ എന്നും ആദരവോടെ മാത്രം നോക്കിയിട്ടുള്ള മഹത്തായ ഒരു സംസ്‌കൃതിയില്‍ പിറന്നിട്ടും അതൊക്കെയെപ്പോഴോ കൈവിട്ട് ജീവിതം മടുത്തും ദുരിതദുഃഖങ്ങളുടെ കനല്‍ താണ്ടിയും നീങ്ങുന്ന തന്റെ സഹോദരങ്ങളെ നോക്കി നിരന്തരം ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കവിയായിരുന്നു വിഷ്ണുനാരായണന്‍ നമ്പൂതിരി. കവിതകൊണ്ടു മാത്രമല്ല, ജീവിതംകൊണ്ടും മരണംകൊണ്ടും അദ്ദേഹം നമ്മോടു പങ്കുവച്ച സത്യവും മറ്റൊന്നായിരുന്നില്ല.
അല്ലെങ്കിലെന്തിനാണ് 1994 ല്‍ തിരുവനന്തപുരം യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി കോളജിലെ ഇംഗ്ലീഷ് വിഭാഗം മേധാവിയായി വിരമിച്ചയുടന്‍തന്നെ കാത്തിരുന്ന മോഹിപ്പിക്കുന്ന മറ്റ് അക്കാദമിക് താവളങ്ങളെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് തിരുവല്ല ശ്രീവല്ലഭക്ഷേത്രത്തിലെ മേല്‍ശാന്തിക്കാരന്റെ ജോലിയിലേക്ക് അദ്ദേഹം ഓടിയെത്തിയത്? മനസ്സുമുഴുവന്‍ അമ്മയായിരുന്നു, അമ്മയ്ക്കു കൊടുത്ത വാക്കായിരുന്നു. അഞ്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളുണ്ടായതിലഞ്ചുപേരും 'വിഷ്ണുപദം' പ്രാപിച്ചപ്പോള്‍ ആറാമതുണ്ടായവനെ നോക്കി അമ്മ ഭഗവാനു കൊടുത്ത വാക്ക് പഠിക്കുകയും പഠിപ്പിക്കുകയും എഴുതുകയും ചെയ്ത ശാസ്ത്രത്തിന്റെയോ സാഹിത്യത്തിന്റെയോ യുക്തിയുടെയോ ഒന്നും അളവുകോലുകളെടുക്കാതെ ആ വാക്കിന്റെ മോക്ഷത്തിനുവേണ്ടി അങ്ങനെ സ്വയം സമര്‍പ്പിച്ചത് വിശ്വാസത്തിന്റെ മാത്രം ആത്മബലത്തിലായിരുന്നു.
മാതാവിനോടു മാത്രമല്ല മാതൃസംസ്‌കൃതിയോടുംകൂടിയുള്ള അഭേദ്യമായ ആത്മബന്ധത്തിന്റെ സാക്ഷ്യമായിരുന്നു വിഷ്ണുനാരായണന്‍ നമ്പൂതിരിയുടെ എഴുത്തും ജീവിതവും. വേദങ്ങളും ഉപനിഷത്തുകളും കാളിദാസസാഹിത്യവുമെല്ലാം ഉള്‍പ്പെടുന്ന ആദിഭാരതീയാവബോധവും ഗാന്ധിജിയുടെയും ടാഗോറിന്റെയും വിവേകാനന്ദന്റെയും ശങ്കരാചാര്യരുടെയും നാരായണഗുരുവിന്റെയുമെല്ലാം ദര്‍ശനങ്ങളെ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന ഇന്ത്യയെന്ന വികാരവും വിട്ടൊഴിയാത്ത മനസ്സായിരുന്നു ആ കാവ്യലോകത്തിന്റെ ഊര്‍ജവും വെളിച്ചവും. പിതൃയാനവും ശോണമിത്രനും ഗംഗാനാരായണനും മിത്രാവതിയും ബ്രഹ്മദത്തനും ഉജ്ജയിനിയിലെ രാപകലുകളുമൊക്കെയുള്ള കവിതകള്‍ ഇതിനുദാഹരണങ്ങളാണ്.
''ഭൂമിയോടൊട്ടി
നില്ക്കുന്നോന്‍
ഭൂമിഗീതങ്ങളോര്‍ക്കു വോന്‍
ഭൂമിയെന്നാലെനി ക്കെന്റെ
കുലപൈതൃക മല്ലയോ''
എന്നു പാടുവാനും പരിസ്ഥിതിസംരക്ഷണത്തിനുവേണ്ടി തെരുവിലിറങ്ങാനും അദ്ദേഹം മടിക്കാതിരുന്നതിന്റെ കാരണവും മറ്റൊന്നല്ല. മലിനമാകാത്ത വായുവും വെള്ളവും ആഹാരവുമുള്ള, പ്രളയത്തിന്റെയോ വരള്‍ച്ചയുടെയോ പ്രഹരശേഷിയിലൊടുങ്ങി മറയാത്ത മണ്ണും മനുഷ്യരും തന്റെ കാലത്തുമാത്രമല്ല നാളെയും ഉണ്ടാവണമെന്നു കരുതലോടെ ചിന്തിക്കുകയും പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയും ചെയ്ത തലമുറയിലെ ഒരു കണ്ണികൂടി നമുക്കു നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു; അതും സുഗതകുമാരിറ്റീച്ചറിന്റെ വിയോഗമുളവാക്കിയ ശൂന്യതയെ നാം മറികടക്കുന്നതിനുമുമ്പുതന്നെ.
എത്ര കരുതലോടെയാണോ മനുഷ്യന്റെ പുറംലോകത്തെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം ചിന്തിച്ചത്, അത്രതന്നെ കരുതലോടെയായിരുന്നു മനുഷ്യന്റെ 'അഹംലോക'ത്തെക്കുറിച്ചും അദ്ദേഹം ചിന്തിച്ചത്.
'ബുദ്ധിമുട്ടില്ലായെങ്കിലെന്‍ വാര്‍ഡിലേക്കെത്തണം
താങ്കളെ കാണുവാനാഗ്രഹം'
എന്ന് ഏതോ ഒരു മനുഷ്യന്‍ ആശുപത്രിക്കിടക്കയില്‍നിന്നെഴുതിയ കത്തു കിട്ടുമ്പോള്‍ കവിഹൃദയം വല്ലാതെ തുടിക്കുന്നു. പാതിരാത്രി പിന്നിടുമ്പോഴും മനുഷ്യനെ മനുഷ്യനാക്കുന്ന ആന്തരികഗുണങ്ങളെക്കുറിച്ചും അവയുടെ പ്രചോദനശക്തിയെക്കുറിച്ചുമോര്‍ത്ത് അദ്ദേഹം വിസ്മയിക്കുന്നു. അല്ലയോ സ്‌നേഹിതാ, നിന്റെ നോവുന്ന ജീവിതാവസ്ഥയിലും കേവലം സ്വപ്നജീവിയായ ഈ പദ്യകാരനോടു തോന്നുന്ന സ്‌നേഹത്തിന്റെ രഹസ്യമെന്ത് എന്നു കവി ആരായുന്നു.
''വാസനകളാല്‍
കര്‍മബന്ധങ്ങളാല്‍
വാശിയോടെ കുതിച്ചും
കുടുങ്ങിയും
വീണടിഞ്ഞും പിടഞ്ഞെണീറ്റും
ചീര്‍ത്ത വീറിനാലടിഞ്ഞേറിയും
വെമ്പിയും പായുമീ
ജീവലക്ഷ
മഹാഗതിയൊന്നിന്‍ ചെറിയ
ചുഴികള്‍ നാം''
എന്നാണ് കവി താനുള്‍പ്പെടുന്ന മാനവസമൂഹത്തെ ഇവിടെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. ജീവിതത്തിന്റെ ആസക്തിയും അനാസക്തിയും വിജയപരാജയങ്ങളും സുഖദുഃഖങ്ങളും സംഘര്‍ഷങ്ങളും സന്ദേഹങ്ങളുമെല്ലാം കവിക്കു കിട്ടിയ കത്തിന്റെ ബാക്കിയായി ഇവിടെ പ്രതിപാദിക്കുന്നു.
ആരാധകന്റെ കത്തുകിട്ടിയിട്ട് തലകുലുക്കി ഞെളിഞ്ഞ് 'ഞാന്‍ എന്നെത്തന്നെയൊന്ന് അഭിനന്ദിക്കാതെ തരമില്ലെന്നു' ഞെളിയുകയല്ല; മറിച്ച്, അപരനുവേണ്ടിയെന്തെങ്കിലും നന്മ ചെയ്യുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് ജീവിതം ധന്യമാകുന്നതെന്ന തിരിച്ചറിവില്‍ കൂടുതല്‍ വിനയാന്വിതനായി മുന്നോട്ടുപോവുകയാണു കവി.
ഇത്ര മാത്രമേ കവി പറയുന്നുള്ളൂ;
''ജീവിതത്തില്‍ വെറുതെ യാകുന്നില്ല
ഭാവശുദ്ധിയും ഭംഗിയും വെണ്മയും
പൂവിനുള്ള സുഗന്ധവും അന്യനായി
താനൊരുക്കും ചെറിയ സംതൃപ്തിയും''
ധര്‍മാധര്‍മങ്ങളെച്ചൊല്ലി സംഘര്‍ഷമനുഭവിക്കുന്ന മനുഷ്യമനസ്സിന്റെ ചിത്രമാണ് 'ലക്ഷ്മണന്‍' എന്ന കവിതയില്‍ വിഷ്ണുനാരായണന്‍ നമ്പൂതിരി ആവിഷ്‌കരിക്കുന്നത്. സീതാപരിത്യാഗമാണു സന്ദര്‍ഭം. ജ്യേഷ്ഠത്തിയെ വനത്തിലുപേക്ഷിച്ചുപോരാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതനാകുന്ന ലക്ഷ്മണന്‍
''പുതിയൊരു തീര്‍പ്പിനു പുത്തരിയങ്ക
ക്കളരിയിതെന്നുടെ മനമോ?''
എന്ന് അമര്‍ഷവും സങ്കടവും കലര്‍ന്ന സ്വരത്തില്‍ സ്വയം ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. കാളിദാസന്റെയും ഉപനിഷത്തുകളുടെയും ടാഗോറിന്റെയും കാവ്യചൈതന്യത്തെ സ്വാംശീകരിച്ച അതേ കവി കുമാരനാശാന്റെയും വൈലോപ്പിള്ളിയുടെയുമൊക്കെ വഴികളില്‍ സഞ്ചരിച്ചതിന്റെ ഉദാഹരണംകൂടിയാണിത്. ഗോളാന്തരവ്യോമതലം കടന്നു കുതിക്കുന്ന മനുഷ്യപ്രതിഭാപ്രകര്‍ഷത്തെയോര്‍ത്ത് ഊറ്റംകൊള്ളുമ്പോഴും അവനവന്റെയുള്ളിലെ ആകാശം കാണാന്‍ മറന്നുപോകരുതെന്ന് സൗമ്യമധുരമായി നമ്മെ ഓര്‍മിപ്പിച്ച കവിയായിരുന്നു വിഷ്ണുനാരായണന്‍ നമ്പൂതിരി. 'ഐന്‍സ്റ്റീന്റെ അതിഥി' എന്ന കവിതയില്‍ ഹൈസന്‍ബര്‍ഗും ഐന്‍സ്റ്റീനും തമ്മിലുള്ള കൂടിക്കാഴ്ചയെ വര്‍ണിക്കുമ്പോള്‍ അവിടെ ശാസ്ത്രസിദ്ധാന്തങ്ങളെ ബ്രഹ്മസത്യങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയാവിഷ്‌കരിക്കാനാണ് കവി ശ്രമിച്ചത്.
മനുഷ്യനും പ്രകൃതിയും ഈശ്വരനും ഒന്നാകുന്ന സംസ്‌കൃതിയുടെ അചഞ്ചലമായ ആദിമവിശുദ്ധി എഴുത്തിലും ജീവിതത്തിലും അവസാനനിമിഷംവരെ കാത്തുസൂക്ഷിച്ച മലയാളത്തിന്റെ പുണ്യം മറയുന്നില്ല.
സ്വാതന്ത്ര്യത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു ഗീതം, അപരാജിത, ഉജ്ജയിനിയിലെ രാപകലുകള്‍, ഭൂമിഗീതങ്ങള്‍, മുഖമെവിടെ, ഇന്ത്യ എന്ന വികാരം, അതിര്‍ത്തിയിലേക്കൊരു യാത്ര, ഋതുസംഹാരം (പരിഭാഷ), കവിതയുടെ ഡി.എന്‍.എ. എന്നിവയാണ് വിഷ്ണുനാരായണന്‍ നമ്പൂതിരിയുടെ പ്രധാന കൃതികള്‍.
കേന്ദ്ര, കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി പുരസ്‌കാരങ്ങള്‍ ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. 2014 ല്‍ രാഷ്ട്രം പത്മശ്രീ നല്കി ആദരിച്ചു. വയലാര്‍ അവാര്‍ഡ്, എഴുത്തച്ഛന്‍ പുരസ്‌കാരം, വള്ളത്തോള്‍ അവാര്‍ഡ് തുടങ്ങി നിരവധി അവാര്‍ഡുകള്‍ക്കുടമയാണിദ്ദേഹം.
വേദോപനിഷത്തുകളില്‍ തുടങ്ങി ആധുനികമനുഷ്യന്റെ സംഘര്‍ഷങ്ങളെയും സന്ദിഗ്ധതകളെയും പ്രതിഫലിപ്പിച്ച കാവ്യധാരകളില്‍വരെ വേരാഴവും വേരോട്ടവുമുള്ള മനോഹരമായ കവിതകള്‍ കൈരളിക്കു സമ്മാനിച്ചാണ് അദ്ദേഹം യാത്രയായത്. ഇനി കവിതയുടെ നിര്‍മാല്യം കണ്ടുരുണരേണ്ട നാളുകള്‍...
