ഡോ. ആൻ്റണി ജോസ്
ഒരു നിയന്ത്രണവുമില്ലാതെ സ്‌ക്രീനില്‍ ഗെയിം കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെക്കുറിച്ച് രക്ഷിതാക്കള്‍ ജാഗ്രത പുലര്‍ത്തണം. അവര്‍ക്ക്, ഗെയിം ഇത്ര പ്രിയപ്പെട്ടതാകാന്‍ പല കാരണങ്ങളുണ്ട്. അതറിയാതെ പോകുന്നത് അങ്ങേയറ്റം മൗഢ്യമായിരിക്കും.
വിനോദത്തിന്റെ ഭാഗമായി കുട്ടികള്‍ ഗെയിം കളിച്ചുതുടങ്ങാം. എന്നാല്‍, അതുമാത്രമല്ല കാരണം. കടുത്ത മാനസികസംഘര്‍ഷത്തില്‍നിന്നു കരകയറാനുള്ള ഉപാധിയായും അവരതിനെ കണ്ടേക്കാം. മാതാപിതാക്കള്‍ തമ്മിലുള്ള സ്വരച്ചേര്‍ച്ചയില്ലായ്മ, കലഹം, പഠനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അരക്ഷിതാവസ്ഥ ഇതൊക്കെ ഉത്കണ്ഠയ്‌ക്കോ വിഷാദത്തിനോ വഴിതെളിക്കാം.
ഗെയിം യഥാര്‍ഥമല്ലാത്ത ഒരു പരിസരത്തിലാണ് അരങ്ങേറുക. അവിടെ ജീവിതത്തിന്റെ കയ്‌പോ, നീറ്റലോ, ഭാരമോ ഇല്ല. കളിക്കളത്തിലിറങ്ങി പന്തു കളിക്കുന്നവന് ബുദ്ധിപരമായ തീരുമാനമെടുങ്ങളെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഒപ്പം കായികമായി നന്നായി കഷ്ടപ്പെടുകയും വേണം. കല്പിതലോകത്തിലെ കളിക്ക് ബുദ്ധി മതി; ദേഹമനക്കേണ്ട.
യഥാര്‍ഥകളിയില്‍ സാമൂഹികമായ ഒരു വിലയിരുത്തല്‍ നടക്കുന്നുണ്ട്. ഗാലറിയിലെ കാണികള്‍ക്കു മുമ്പിലാണു കളി. അവിടെ ജയ്‌വിളിയും കൂക്കുവിളിയും ഒരേസമയം പ്രതീക്ഷിക്കാം. മാധ്യമങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യവും തള്ളിക്കളയാനാവില്ല. സ്‌ക്രീനില്‍ കണ്ണും നട്ടിരിക്കുന്നവന് ബാഹ്യമായ ഒരു ഇടപെടലിനെയുംകുറിച്ച് ആലോചന വേണ്ടാ. ഒറ്റയ്ക്കാണു കാര്യങ്ങളുടെ നടത്തിപ്പ്. ഒരു തരം 'സ്വയംകേളി.'
അവനവന്റെ വിലയിരുത്തല്‍ അവനവന്‍തന്നെ ഏറ്റെടുക്കുന്ന ദുര്‍ഗതികൂടി ഇവിടെ സംഭവിക്കാം. നമ്മുടെ പെര്‍ഫോമന്‍സ് എങ്ങനെയിരിക്കുന്നു എന്നു പറയേണ്ടത് മറ്റുള്ളവരോ, അതിന് അധികാരപ്പെട്ടവരോകൂടിയല്ലേ? ഇവിടെ അത്തരമൊരു സാധ്യതയില്ല. കളി പരാജയത്തിലേക്കാണു നീങ്ങുന്നതെങ്കില്‍ റീസെറ്റ് ചെയ്യാം. പച്ചയായ ജീവിതത്തില്‍ ഇതു നടപ്പുള്ള കാര്യമാണോ?
നാട്ടിന്‍പുറത്തെ അല്ലെങ്കില്‍ ട്രഫിലെ ഒരു കളിയുടെ കാര്യമെടുക്കുക. കളി കൂടാതെ മറ്റു പല കാര്യങ്ങളും കളിക്കാരനു ശ്രദ്ധിക്കാനുണ്ട്. കളിക്കു യോഗ്യത നേടുക, മറ്റു കളിക്കാരോടു സഹകരിച്ചുപോകുക, മികവു നിലനിര്‍ത്തുക, പരിക്കേറ്റാല്‍ ചികിത്സ തേടുക - തുടങ്ങിയവയൊന്നുംതന്നെ വെര്‍ച്വല്‍ ഗെയിമില്‍ പ്രശ്‌നമേയല്ല. പരിമിതികളുള്ള ഒരാളുടെ ബാഹ്യ-ആന്തരികവ്യക്തിത്വങ്ങള്‍ക്കു പകരം, വീരശൂരപരാക്രമികളായ 'അനിമേഷന്‍ ഹീറോകള്‍' കളത്തിലിറങ്ങിക്കൊള്ളുമല്ലോ. യഥാര്‍ഥജീവിതത്തിലേക്കിറങ്ങുമ്പോള്‍ ഈ ഹീറോ സീറോയായി മാറുന്ന ദയനീയമായ കാഴ്ച കാണാം. ഒരു സ്‌കോര്‍ നേടുമ്പോള്‍ ശബ്ദവര്‍ണപ്പൊലിമകൊണ്ട് നാം കോരിത്തരിക്കുന്നത് സ്‌ക്രീനില്‍ മാത്രമാണ്. വസ്ത്രമലക്കിക്കഴിയുമ്പോഴോ, മുറ്റമടിച്ചുകഴിയുമ്പോഴോ ഒന്നും, നമുക്കുവേണ്ടി വിജയാഭിവാദ്യത്തിന്റെ ബിജിഎം ആരും കേള്‍പ്പിച്ചുതരാറില്ല.
ഗെയിം അഡിക്ടായ കുട്ടിയില്‍ രക്ഷിതാക്കള്‍ ഒട്ടും ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത സ്വഭാവരൂപീകരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടായേക്കാം.
അശ്രദ്ധ, ശാരീരികാധ്വാനത്തോടു താത്പര്യമില്ല, വിമര്‍ശനത്തോട് അസഹിഷ്ണുത, അവനവന്റെ ശരിക്കപ്പുറത്തേക്ക് ചിന്താശേഷിയില്ലായ്മ, മറ്റൊന്നിലും സന്തോഷം അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല, ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കാന്‍ താത്പര്യം, അപ്രതീക്ഷിതസാഹചര്യങ്ങളില്‍ പതറിപ്പോകുക-തുടങ്ങിയ പരാതികളും പരിദേവനങ്ങളും രക്ഷിതാക്കളുടെ ഭാഗത്തുനിന്നു വന്നുതുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇത്തരം സ്വഭാവമുള്ള കുട്ടി മുതിര്‍ന്നുകഴിഞ്ഞാല്‍, അയാളില്‍നിന്നു കുടുംബത്തിനും സമൂഹത്തിനും എന്താണു പ്രതീക്ഷിക്കാനുണ്ടാകുക?
അതുകൊണ്ട്, എത്രയും നേരത്തേ വേണ്ടതൊക്കെ ചെയ്തുതുടങ്ങുക. അതിന്റെ ആദ്യപടി, സ്‌ക്രീന്‍ ഉപയോഗത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ സ്വയം നിയന്ത്രണം വരുത്തുകയാണ്. രക്ഷിതാക്കള്‍ അത്രയും ചെയ്താല്‍, കുട്ടികളെ ഉപദേശിച്ചു നന്നാക്കാന്‍ വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നുമുണ്ടാകില്ല.
