1945 ജൂലൈ 30 നായിരുന്നു USS Indiana polsi (CA.35) എന്ന അമേരിക്കന്‍ കപ്പല്‍ ജപ്പാന്‍ അന്തര്‍വാഹിനിയുടെ ടോര്‍പ്പിഡോയേറ്റ് കടലില്‍ താണുപോയത്. അതിലുണ്ടായിരുന്ന 1196 യാത്രക്കാരില്‍ 300 ആളുകള്‍ അപ്പോള്‍ത്തന്നെ കപ്പലിനോടൊപ്പം കടലിലേക്കു താണുപോയി. അവശേഷിച്ചവരില്‍ 316 പേര്‍ മാത്രമേ രക്ഷപ്പെട്ടുള്ളൂ. രക്ഷപ്പെട്ടവരിലൊരുവനായ എഡ്ഗര്‍ ഹാരെല്‍ (Edgar Harrel) ആ സംഭവം വിവരിക്കുന്നുണ്ട്:
''ഒരു ലൈഫ് വെസ്റ്റ് മാത്രം ധരിച്ച് കടല്‍വെള്ളത്തിനു മുകളില്‍ അഞ്ചു രാവും പകലും പതച്ചുപതച്ചു കിടക്കേണ്ടിവന്ന അവസ്ഥ! വരണ്ടുണങ്ങിയ വയറും തൊണ്ടയും! ശരീരത്തിലെ മുഴുവന്‍ ജലാംശവുംവറ്റി ഏതാണ്ടു മരിച്ചപോലെ ഞാന്‍ കിടന്നു.''
ദാഹം! അതെന്താണെന്ന്, എന്തുമാത്രമുണ്ടെന്ന് അയാള്‍ അനുഭവിച്ചറിയുന്നത് അപ്പോഴാണ്. തികഞ്ഞ അന്ധകാരത്തില്‍, അഗാധങ്ങളില്‍നിന്ന് ദാഹാര്‍ത്തന്‍ അത്യുന്നതങ്ങളിലേക്കു നോക്കി നിലവിളിച്ച നിമിഷങ്ങള്‍! അതാണ്,  Out of the Depths (അഗാധങ്ങളില്‍നിന്ന് - സങ്കീ.130) എന്ന ഗ്രന്ഥമെഴുതാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്.
നോക്കണം! ഒരു തുള്ളി ദാഹജലംപോലും കിട്ടാതെ മനുഷ്യന്‍ മരണവെപ്രാളം കാട്ടിയ വേള! അതും കോടിക്കോടി മത്സ്യങ്ങള്‍ യഥേഷ്ടം തിന്നു കുടിച്ചു കഴിയുന്ന കരകാണാക്കടലിലാണെന്നത് ഒത്തിരി ചിന്തിക്കാന്‍ വക നല്കും.
കടലിലെ മുഴുവന്‍ ഉപ്പുവെള്ളത്തിനും തന്റെ ദാഹം ശമിപ്പിക്കാനാവില്ലെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ എഡ്ഗര്‍ ഹാരലിനെപ്പോലെയാണു നാം ഈ 'സംസാരമാം സാഗരത്തില്‍.'
സഭാപ്രസംഗകന്‍ (1:14;2:17) പറയുന്നതു ശ്രദ്ധിക്കുക: എല്ലാം മിഥ്യയും നിരര്‍ത്ഥകവുമാണ്. നമുക്കു നിറവേകാന്‍ ഇവയ്‌ക്കൊന്നിനും കഴിയുകയില്ല.
ആത്മാവിന്റെ ദാഹമാണ് ഏറ്റവും ശക്തം. ദാഹശമനാര്‍ത്ഥം അതു നോക്കിനില്ക്കുന്നതു ദൈവത്തിലേക്കാണ് - തിരുസന്നിധിയിലേക്ക്. ''നീര്‍ച്ചാല്‍ തേടുന്ന മാന്‍പേടയെപ്പോലെ ദൈവമേ, എന്റെ ഹൃദയം അങ്ങയെ  തേടുന്നു'' (സങ്കീ. 42:1).
മാനുകളെ നായാടുക അക്കാലത്തെ സാധാരണവിനോദമായിരുന്നു. നായാട്ടുകാരെ കാണുന്നമാത്രയില്‍ അവറ്റകള്‍, വിശേഷിച്ചും മാന്‍പേടകള്‍ കുന്നിന്‍പരപ്പുകളിലേക്കു പലായനം ചെയ്ത് എവിടെയെങ്കിലുമൊളിക്കും. അങ്ങനെ പേടിച്ചരണ്ടു തളര്‍ന്നിരിക്കുന്ന മാന്‍പേടയെ അലട്ടുന്നത് അതികഠിനമായ ദാഹമാണ്. വരണ്ടുണങ്ങിയ കുന്നിന്‍പുറത്തൊന്നും ജലമുണ്ടാകയില്ല. അതുകൊണ്ട് അരണ്ട രാത്രിയില്‍ അത് അങ്ങുമിങ്ങും പരതി നടക്കും, എവിടെയെങ്കിലും ഇത്തിരി ജലം കണ്ടുപിടിക്കുന്നതുവരെ. ആ ചിത്രമാണു സങ്കീര്‍ത്തകന്റെ മനസ്സില്‍. കര്‍ത്താവിനെ കണ്ടെത്തിയെങ്കില്‍ മാത്രമേ, പ്രാപിച്ചെങ്കില്‍ മാത്രമേ, തന്റെ ദാഹം തീരുകയുള്ളൂ ശൂന്യത പരിഹരിക്കപ്പെടുകയുള്ളൂ. അതാണു സങ്കീര്‍ത്തകനു ബോധ്യമായത്: ''എന്റെ ഹൃദയം ദൈവത്തിനായി ദാഹിക്കുന്നു'' (സങ്കീ. 42:2). തുടര്‍ന്നും അതുതന്നെയാണ് പറയുവാനുള്ളത്: ''ദൈവമേ, എന്റെ ആത്മാവ് അങ്ങേക്കായി ദാഹിക്കുന്നു, വരണ്ടുണങ്ങിയ ഭൂമിയെന്നതുപോലെ'' (സങ്കീ. 63:1; 143:6).
മനുഷ്യാത്മാവിന്റെ അദമ്യമായ ദാഹം ശമിപ്പിക്കുവാന്‍ ഈ ലോകത്തിലെ ഒരു ശക്തിക്കും സാധിക്കുകയില്ല. കടലിലെ മലിനജലത്തിനു മുകളില്‍ മലര്‍ന്നുകിടന്ന എഡ്ഗര്‍ ഹാരലിന്റേതുപോലെയാണ് ആ സ്ഥിതി.
ആ ദാഹം ശമിപ്പിക്കുവാന്‍ യേശുവിന്റെ ജീവജലത്തിനു മാത്രമേ കഴിയുകയുള്ളൂ. അതാണ്, സമരിയാക്കാരിക്കു ഭംഗ്യന്തരേണ യേശു വിശദീകരിച്ചുകൊടുക്കുന്നത്.
താന്‍ കോരുന്ന കിണറ്റിലെ വെള്ളംകൊണ്ടു തന്റെ ദാഹം തീരുമെന്ന് സമരിയാക്കാരി വിചാരിച്ചു. പല തവണ കോരിയിട്ടും കുടിച്ചിട്ടും ദാഹം തീരാത്തവളോട് യേശു തുറന്നടിച്ചു പറഞ്ഞു:  ''ഈ വെള്ളം കുടിക്കുന്ന ഏവനും വീണ്ടും ദാഹിക്കും'' (യോഹ 4:13).
അതൊരു സത്യമായിരുന്നു. അവള്‍ക്ക് അതുവരെ ഒരിക്കലും മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയാതെപോയ സത്യം. അവളുടെയും 'ഭര്‍ത്താവി'ന്റെയും യഥാര്‍ത്ഥ സ്ഥിതിയിലേക്കാണ് അവിടുന്നു വിരല്‍ ചൂണ്ടിയത്. അതു ശമിക്കണമെങ്കില്‍ അവര്‍ യേശുവിന്റെ അടുത്തുവരണം. ''ഞാന്‍ തരുന്ന ജലം പാനം ചെയ്യുന്നവന് പിന്നീടൊരിക്കലും ദാഹിക്കുകയില്ല'' (യോഹ 4:14).
അവളുടെ ദാഹംതന്നെയാണ് ഭര്‍ത്താവിന്റെയും. രണ്ടിന്റെയും ശമനം ഒന്നിച്ചുതന്നെയാണു കണ്ടെത്തേണ്ടത്. രണ്ടുപേരും ഒന്നിച്ച് ആ ജീവജലം പാനം ചെയ്യാതെ ദാഹശമനം ഉണ്ടാകുവാന്‍ പോകുന്നില്ല. അതാണ് ഭര്‍ത്താവിനെയുംകൂട്ടി വരുക എന്ന് യേശു അവളോടു പറയുന്നതിന്റെ കാരണം.
വളരെ സവിശേഷങ്ങളായ തിരുക്കര്‍മങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന ഒന്നായിരുന്നു യഹൂദരുടെ കൂടാരത്തിരുനാള്‍. 'ഏറ്റവും ഭംഗിയുള്ള പഴങ്ങളും ഈന്തപ്പനയോലയും, ഇലതിങ്ങിയ ചില്ലകളും ആറ്റലരിയുടെ കൊമ്പുകളും എടുത്തുകൊണ്ട്' (ലേവ്യര്‍ 23:40) വലിയ അള്‍ത്താരയുടെ മുമ്പില്‍ അവര്‍ പ്രദക്ഷിണം വയ്ക്കും. അപ്പോള്‍ സ്വര്‍ണനിര്‍മിതമായ ഒരു പാത്രത്തില്‍ ശീലോഹാക്കുളത്തിലെ വെള്ളവുമായി പുരോഹിതന്‍ എത്തിച്ചേരും. ദാഹശാന്തിയുടെ പ്രതീകമായി ആ ജലം പുരോഹിതന്‍ ബലിസമര്‍പ്പണരീതിയില്‍ അള്‍ത്താരയില്‍ ഒഴിക്കും. ജനങ്ങള്‍ ഉറക്കെ പാടും: ''രക്ഷയുടെ കിണറ്റില്‍നിന്ന് നീ സന്തോഷപൂര്‍വം ജലം ശേഖരിക്കും'' (ഏശയ്യാ 12:13). തുടര്‍ന്നും അവര്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും:  കര്‍ത്താവേ, എന്റെ ആത്മാവ് അങ്ങേക്കായി ദാഹിക്കുന്നു (സങ്കീ. 42:2). പിതാക്കന്മാരിലേക്കെന്നപോലെ ദാഹശമനിയായി അങ്ങു ഞങ്ങളിലേക്കും കടന്നുവരുമാറാകണമേ, ദാഹജലം നല്കുമാറാകണമേ...
ദാഹിച്ചുവലഞ്ഞ പിതാക്കന്മാര്‍ക്കു മരുഭൂമിയില്‍ വച്ച് പാറകള്‍ക്കിടയില്‍നിന്ന് ജലമൊഴുക്കിക്കൊടുത്ത ദൈവത്തെ സ്തുതിക്കുവാന്‍വേണ്ടിയാണ് തികച്ചും വൈകാരികമായ ഈ ചടങ്ങുകള്‍. അങ്ങനെ അവരുടെ ശാരീരികദാഹം ശമിപ്പിക്കുവാന്‍ വെള്ളം കൊടുത്ത ദൈവത്തെ ജനം സ്തുതിച്ചാരാധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍, എണീറ്റുനിന്ന് യേശു ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു: ആര്‍ക്കെങ്കിലും ദാഹമുണ്ടെങ്കില്‍ എന്റെ അടുക്കല്‍ വന്നു കുടിക്കട്ടെ. ഇതാ, ഇവിടെ മനുഷ്യാത്മാവിനു നിത്യശാന്തി നല്കുന്ന നീരുറവ, സമരിയാക്കാരിക്കു പറ്റാത്ത ജീവജലം (യോഹ. 7:37).
വിശുദ്ധ ലിഖിതം പ്രസ്താവിക്കുന്നതുപോലെ എന്നില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവന്റെ ഹൃദയത്തില്‍നിന്നു ജീവജലത്തിന്റെ അരുവികള്‍ ഒഴുകും എന്ന് യേശു പ്രസ്താവിച്ചു. തിരുവെഴുത്തിലെവിടെയാണ് ആ പ്രസ്താവന എന്നു വ്യക്തമല്ല. ''രക്ഷയുടെ കിണറ്റില്‍നിന്നു നീ സന്തോഷപൂര്‍വം ജലം കോരിയെടുക്കും'' (ഏശയ്യ 12:3), ''വരണ്ട ഭൂമിയില്‍ ജലവും ഉണങ്ങിയ സ്ഥലത്ത് അരുവിയും ഞാന്‍ ഒഴുക്കും'' (ഏശയ്യ 44:3), ''ദാഹാര്‍ത്തരേ, ജലാശയത്തിലേക്കു വരുവിന്‍'' (ഏശയ്യാ 55:1) തുടങ്ങിയ തിരുലിഖിതങ്ങള്‍ യേശുവിന്റെ മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം.
ഒരുപക്ഷേ, തന്നില്‍നിന്നു പുറപ്പെടുന്ന ജീവജലമാവാം യേശു ഉദ്ദേശിച്ചത്. അഥവാ, യേശുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവനില്‍ നിത്യജീവന്റെ അരുവി ഉണ്ടായിരിക്കുമെന്നും ഉദ്ദേശിച്ചിരിക്കാം. സമരിയാക്കാരിയോടു പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുളും ഇതുതന്നെയാണല്ലോ. ഒന്നു തീര്‍ച്ചയാണ്. യേശുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവനല്ല, യേശുവാണ് ജീവജലത്തിന്റെ ഉറവിടം. ശക്തിദായകമായ നീരുറവ. മരുഭൂമിയില്‍ വച്ച് ഇസ്രായേല്‍ക്കാര്‍ക്ക് പാറയില്‍നിന്നു ജലം ലഭിച്ചു. പക്ഷേ, അതു വെറുമൊരു പാറമാത്രമായിരുന്നില്ല, വരാന്‍ പോകുന്ന ഒന്നിന്റെ നാന്ദിയായിരുന്നു. ക്രിസ്തുവാണ് ആ ശില-ജീവശില. നമ്മുടെ ആത്മാവിന്റെ ദാഹശമനിയായ ജീവജലം പുറപ്പെടുന്നത് അവിടുത്തെ വക്ഷസ്സില്‍നിന്നാണ്. ആ ജീവശിലയെക്കുറിച്ചാണ് വി. പൗലോസിനും എടുത്തുപറയുവാനുള്ളത് (1 കൊറി.10:4). 
''ഒരു പട്ടാളക്കാരന്‍ സാവകാശം അടുത്തുചെന്ന് കുരിശില്‍ തൂങ്ങിക്കിടന്ന ആ കുറ്റവാളിയെ പരിശോധിച്ചു. ആ മനുഷ്യന്‍ മരിച്ചതുപോലെ തോന്നുന്നു! എങ്കിലും, കുറ്റവാളിയല്ലേ, രക്ഷപ്പെട്ടുപോകരുത്; സംശയം തീര്‍ക്കണം. അയാള്‍ തന്റെ പൊട്ടക്കുന്തം കുറ്റവാളിയുടെ മാര്‍വിടത്തിനുള്ളിലേക്കു തള്ളിക്കയറ്റി. ഹൃദയഭിത്തി പൊട്ടി, ഹൃദയം തകര്‍ന്നു! കൊടുംപാപികള്‍ക്കും ഹൃദയമുണ്ടാകുമോ? ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതു സാധാരണക്കാരുടേതുപോലെ ആയിരിക്കുമോ? പട്ടാളക്കാരന്‍ മുറിവിലൂടെ ഉള്ളിലേക്കു നോക്കി. ഉണ്ട്, ഹൃദയമുണ്ട് അതുമാത്രമല്ല, ഹൃദയഭിത്തികളില്‍ അല്പം ജലവും ഉള്ളറകളില്‍ ഊറിനില്ക്കുന്ന ഇത്തിരി രക്തവും.''
കൂടാരത്തിരുനാള്‍ ദിവസം യേശു ഉച്ചത്തില്‍ വിളിച്ചുപറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ കൃത്യമായി കേട്ടതു യോഹന്നാനാണ്. മാത്രമല്ല അവനാണ് ആ ശരീരത്തെ ശരിക്കും സ്പര്‍ശിച്ചത്, അന്തിമ അത്താഴവേളയില്‍ ആ വക്ഷസ്സില്‍ ചാരിക്കിടന്നുകൊണ്ട്.
അതാ, ഇപ്പോള്‍ ആ പടയാളി പിളര്‍ന്ന ആ മാറിടത്തിലേക്കു സൂക്ഷിച്ചുനോക്കുന്നു. യോഹന്നാനും അങ്ങോട്ടു നോക്കി. കുത്തിപ്പിളര്‍ത്തിയ  മാറിടം തുറക്കപ്പെട്ടു, വാതില്‍പോലെ. 'ഞാനാണു വാതില്‍' എന്ന് മുമ്പൊരിക്കല്‍ ഗുരു പറഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട് (യോഹ. 10:9). ആ കവാടത്തിലൂടെ രക്തവും വെള്ളവും ഒഴുകിവീഴുന്നു. അതിലിത്തിരി ആ ഒറ്റക്കണ്ണന്റെ പൊട്ടക്കണ്ണിലേക്കും. ആ കണ്ണിനു ജീവനുണ്ടായി; ഒപ്പം പാപപ്പൊറുതിയും.
യോഹന്നാന്‍ പിന്നീട് ഇങ്ങനെ എഴുതിച്ചേര്‍ത്തു: ''പടയാളികളിലൊരുവന്‍ വന്ന്, അവന്റെ  പാര്‍ശ്വത്തില്‍ കുന്തംകൊണ്ടു കുത്തി. ഉടനെ അതില്‍നിന്നു രക്തവും വെള്ളവും പുറപ്പെട്ടു. അതുകണ്ടുനിന്ന ആള്‍തന്നെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. അവന്റെ സാക്ഷ്യം സത്യവുമാണ്.''
ആ മുറിവില്‍നിന്ന് ഇപ്പോഴും ജീവജലം പുറപ്പെടുന്നുണ്ട്. തുള്ളിതുള്ളിയായി താഴേക്കു വീഴുന്നുമുണ്ട്. ഇല്ലെങ്കില്‍, അടുത്തുചെന്ന് കൈകള്‍ കൂപ്പി ആ മുറിവിലേക്കുതന്നെ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കിനില്ക്കുന്നവരുടെ നയനങ്ങള്‍ നിറയുന്നതെങ്ങനെ?
ഇവിടെയാണു ജീവജലത്തിന്റെ ആദിസ്രോതസ്സ്. കൂടാരത്തിരുനാള്‍ ദിവസം ദേവാലയത്തില്‍വച്ച് യേശു വിളിച്ചു പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുള്‍.
യേശുതന്നെയാണ്, ഈ ജീവജലത്തിന്റെ പ്രഭവകേന്ദ്രമായ ജീവശില! അതിന്റെ വെറുമൊരു വിദൂരസങ്കല്പം മാത്രമായിരുന്നു, വരണ്ടുണങ്ങിയ മരുഭൂമിയില്‍ വച്ചു പിതാക്കന്മാര്‍ക്കുവേണ്ടി പിളര്‍ക്കപ്പെട്ട പാറ. യേശുവില്‍നിന്നു മാത്രമാണ്  ജീവജലം പുറപ്പെടുക. അങ്ങുമിങ്ങും ദാഹജലം തേടിയലയുന്ന ആധുനികമനുഷ്യനു വഴിതെറ്റിപ്പോകുന്നതെവിടെവച്ചാണ്?
തൊണ്ട വരണ്ടുണങ്ങിയ ദാഹാര്‍ത്തന് കടലിലെ ഉപ്പുവെള്ളം ഒന്നും പ്രദാനം ചെയ്യുകയില്ല. അതുപോലെ നശ്വരമായ ഈ കിണറുകള്‍ക്കൊന്നിനും മനുഷ്യാത്മാവിന്റെ ദാഹം ശമിപ്പിക്കാനാകില്ല. അതുതന്നെയാണ് സമരിയാക്കാരിയെ യേശു പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കുന്നതും.