ശ്യാമള അനില്‍കുമാര്‍
സാഹിത്യനഭസ്സിലെ പൊന്‍താരകമേ
വിഷുവാഘോഷം കഴിഞ്ഞ് ഇടവേളയില്‍
രക്തംപുരണ്ട മണ്‍തരികളെ ശുദ്ധീകരിച്ച്
പാതിരാവിലും പകല്‍വെളിച്ചത്തിലുമിരുന്നു നീ
പഴയ നാലുകെട്ടിന്റെ പ്രതാപം അയവിറക്കി
അറബിപ്പൊന്നിനോടു മോഹമില്ലാക്കാലവട്ടം കടന്ന്
നിര്‍മാല്യം തൊഴാന്‍ ഗോപുരനടയില്‍ നില്ക്കുമ്പോള്‍
ദൈവത്തിന്റെ രണ്ടാമൂഴക്കാരന്‍ നീയെന്നറിഞ്ഞുവോ
ഒരു വടക്കന്‍വീരഗാഥയ്ക്കുള്ള കോപ്പുകൂട്ടാന്‍
കടവിലെ ഓളങ്ങളെ നോക്കി സദയം ഇരിക്കുമ്പോള്‍
കാലദേശങ്ങളെ മൈത്രിയിലൂടൊരുമിപ്പിക്കാന്‍
കഥകളുടെ പെരുന്തച്ചനായവനും നീതന്നെ
എഴുത്തിന്റെ ആത്മാംശം മഞ്ഞുതുള്ളിയായ് നിറഞ്ഞ്
ഇരുട്ടിന്റെ ആത്മാവിലെ അസുരവിത്തിനെ
അക്ഷരത്തിന്റെ നഖക്ഷതമേല്ക്കാതെ മെല്ലെ
തുടച്ചുമാറ്റിയപ്പോള്‍ നീലത്താമര വിരിഞ്ഞു
കര്‍ക്കടകം വാനപ്രസ്ഥത്തിനു പോയനേരം
വിശപ്പു മാറി കണ്ണാന്തളിപ്പൂക്കള്‍ പറിച്ചുനടന്ന്
താഴ്‌വാരത്തിലെ വാരിക്കുഴിയില്‍ വീണ് എഴുന്നേറ്റ
ജ്ഞാനവൃക്ഷത്തിലെ പൊന്‍തൂവലും നീതന്നെ
കഥകളുടെ പണിപ്പുരയില്‍ വാരണാസിയില്‍ മുങ്ങി
വാക്കുകളാല്‍ വിസ്മയം തീര്‍ത്ത ചിരംജീവിയോ നീ
അക്ഷരസ്‌നേഹികളില്‍ അറിയാതൊരു നേര്‍ത്ത
നൊമ്പരം അഗാധമൗനമോടെ കിനിഞ്ഞിറങ്ങുന്നു
മകരജ്യോതിപോലെ വിളങ്ങും കേരളജ്യോതിയായവനെ
അറിവിന്റെ ആഴക്കടലിലെ അദ്ഭുതവിളക്കാണു നീ
കാലത്തിനൊപ്പം മറഞ്ഞ കാലാതീതനെ, നമിക്കുന്നു
അക്ഷരസ്‌നേഹികളാം കേരളമക്കള്‍ നിന്നെ മറിക്കില്ല ഒരുനാളും
