കാഞ്ചിയാര്‍ മോഹനന്‍
പ്രകൃതി തന്നൊരു വരദാനം
മഴയും മഞ്ഞും വെയിലും
പ്രകൃതി തന്നൊരു സ്വരരാഗം
കാറ്റും കടലും പുഴയും
പുഴയില്ലിന്നു പുഴക്കടവില്ല
മണലുകള്‍ കുത്തിപ്പോയി
മഴയില്ലിന്നു മരത്തണലില്ല
മഴുവിന്‍ പല്ലുകള്‍മാത്രം
പുഞ്ചപ്പാടമതില്ല പുതുക്കാന്‍
ചേറിന്‍ ചെളിമണമില്ല
ആറ്റുപുറമ്പോക്കാകെ കെട്ടി
കോണ്‍ക്രീറ്റിട്ടു നിരത്തി.
നൂല്‍മഴയില്ല നുരഞ്ഞുപുതയ്ക്കാന്‍
പുഴയുടെ താളമതില്ല
പൂത്തുതളിര്‍ക്കാന്‍ പൂമരമില്ല
പൂവുകള്‍ ചെടികളിലില്ല
പൂമ്പാറ്റകളും പൂത്തുമ്പികളും
പുതുപൂങ്കാറ്റുമതില്ല.
പുതുമഴയില്ല പുലര്‍കാലത്തില്‍
കിളിയുടെ പാട്ടുകളില്ല
താളംതല്ലും നീര്‍ച്ചോലകളുടെ
തട്ടും താളവുമില്ല
കാട്ടുചെടിക്കിതുവേരില്‍
പടരാന്‍ ജലമോ തുള്ളിയതില്ല.
മര്‍മ്മരമില്ല മലങ്കാറ്റില്ല
മലയുടെ ചൂളമതില്ല
മണ്ണിന്‍ നാവുനനയ്ക്കാനിത്തിരി
വെള്ളം ഭൂമിയിലില്ല.
കാട്ടുകിഴങ്ങുകളില്ലാ കാട്ടില്‍
കാട്ടുമൃഗങ്ങളുമില്ല
ഇങ്ങനെപോയാല്‍ ഭൂമിയുമില്ല
ജീവനുമില്ലിതു സത്യം.
