'ലൈഫ്'' മാഗസിന്‍ തിരക്കിട്ട് അതിന്റെ ക്രിസ്മസ്പതിപ്പു തയ്യാറാക്കുകയാണ്.  നല്ലൊരു കവറേജു കിട്ടണം. അതിനുവേണ്ടി ഉണ്ണിയേശുവിന്റെ മനോഹരങ്ങളായ ഏതാനും ചിത്രങ്ങള്‍ കൂടിവേണം - പത്രാധിപസമിതി തീരുമാനിച്ചു. തിരുപ്പിറവിയുടെ ഏറ്റവും വര്‍ണശബളമായ അപൂര്‍വചിത്രങ്ങളുള്ളത് വെനീസിലെ സാന്റോക്കോ യിലാണ്.
റ്റിന്‍ റ്റൊറേറ്റോ (1518-1594) എന്ന കലാകാരന്റെ ലോകപ്രസിദ്ധങ്ങളായ ചിത്രങ്ങളാണവ. അതിലെ ചില സുന്ദരദൃശ്യങ്ങള്‍ പകര്‍ത്തിയെടുക്കുകതന്നെ.  ലൈഫ് മാസികയ്ക്ക് അതുവേണം. അതിനായി അധികൃതര്‍ തങ്ങളുടെ ഔദ്യോഗികഫോട്ടോഗ്രാഫറെ അങ്ങോട്ടയച്ചു.
ഫോട്ടോഗ്രാഫര്‍ തിടുക്കത്തില്‍ സ്ഥലത്തെത്തി. എല്ലാത്തരം സെറ്റിങ്‌സ് നടത്തിയും ലൈറ്റിട്ടും അതിലെ ദൃശ്യങ്ങള്‍ പകര്‍ത്താന്‍ പരീക്ഷണങ്ങള്‍ നടത്തി. പക്ഷേ, ഒന്നുപോലും വിജയിച്ചില്ല. തുടര്‍ന്നു പലവട്ടം പരിശോധിച്ചുനോക്കിയപ്പോഴാണ് ഒരു കാര്യം വ്യക്തമായത്: വിശ്വവിഖ്യാതങ്ങളായ ആ ചുവര്‍ച്ചിത്രങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞ നാലഞ്ചു നൂറ്റാണ്ടുകളായി ആരാലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ പൊടിപിടിച്ചും അഴുക്കു പുരണ്ടും വാര്‍ണീഷു പറ്റിയും അങ്ങനെ അലക്ഷ്യമായി കിടക്കുന്നു. എല്ലാം നിറംമങ്ങിപ്പോയി! അവസാനം നവീന സാങ്കേതികവിദ്യയായ പോളറോയിഡുലൈറ്റില്‍ ഏതാനും പടം എടുത്ത് അയാള്‍ മടങ്ങി.
ഈ സംഭവം അനുസ്മരിച്ചുകൊണ്ട് വളരെ വേദനയോടെ  റോബര്‍ട്ടു  ലുക്കോക്ക് എന്ന ഗ്രന്ഥകാരന്‍ ഇങ്ങനെയെഴുതി: 'ഇതു  തികച്ചും ഒരു പ്രതീകമല്ലേ? മനുഷ്യനുവേണ്ടി കന്നുകാലിത്തൊഴുത്തില്‍വരെ വന്നുപിറക്കാന്‍ തയ്യാറായ യേശുവിനും അവിടുത്തെ സുവിശേഷത്തിനും ഇന്നു സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നതും അതുതന്നെയല്ലേ? അത്, പ്രത്യേകിച്ചും പാശ്ചാത്യരാജ്യങ്ങളില്‍ ഭൗതികചിന്താഗതികളുടെയും അവനവനിസത്തിന്റെയും അഴുക്കും പൊടിയും പിടിച്ചു നിറംമങ്ങി മറഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു! യേശു പലര്‍ക്കും പലയിടങ്ങളിലും ഇന്ന് അപരിചിതനാണ്. എത്രയോ ജാഗരൂകതയോടെയാണു പിതാക്കന്മാര്‍ തങ്ങളുടെ രക്ഷകനെ കാത്തിരുന്നത്? പ്രവാചകന്മാര്‍ പ്രതീക്ഷ പകര്‍ന്നത്? സമയത്തിന്റെ പൂര്‍ണതയില്‍ എത്തിച്ചേര്‍ന്ന ആ ദൈവസുതനെപ്പറ്റിയല്ലേ മാലാഖാമാര്‍ ആനന്ദഗാനം ആലപിച്ചത്: 'അത്യുന്നതങ്ങളില്‍... ഭൂമിയില്‍ മനുഷ്യര്‍ക്ക്...' 
എന്നിട്ടും, ഇന്ന് ആ രക്ഷകനെ മനസ്സിലാക്കാന്‍, സ്വീകരിക്കാന്‍ എത്ര പേര്‍ക്കു സാധിക്കുന്നുണ്ട്?  
ക്രിസ്മസ്‌കാലം ഇന്നു പലര്‍ക്കും അവധി ദിവസങ്ങളാണ്. ആ ദിവസങ്ങളില്‍ തിന്നുകുടിച്ചു നടക്കണമെന്നല്ലാതെ ക്രിസ്മസിന്റെ അന്തഃപുരങ്ങളിലേക്കു കടക്കാന്‍ അധികമാര്‍ക്കും താത്പര്യമില്ല. ആദിമക്രിസ്മസിന്റെ അരൂപി അവര്‍ക്കന്യമാണ്. 
 ആഗമനകാലം (Advent)എന്ന വാക്കിന്റെ അര്‍ഥംപോലും അറിഞ്ഞുകൂടാത്തവരാണു പലരും. Fifty Years of Christmas എന്ന തന്റെ ഗ്രന്ഥത്തില്‍ മാര്‍ഗരറ്റ് ലീ പറയുകയാണ്, Advent, Adventure എന്നീ വാക്കുകള്‍  ഒരേ  മൂലത്തില്‍നിന്നാണ് ഉദ്ഭവിക്കുന്നത്. "Advent must be a season for Christian adventure.'' ക്രൈസ്തവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അതു സാഹസികതയുടെ, വെല്ലുവിളിയുടെ ഒരു കാലഘട്ടമാണ് - ക്രിസ്മസിന്റെ ഉള്‍പ്പൊരുളിലേക്കു കടന്നുവന്നുകൊണ്ട് ആത്മബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍, യേശുവിന്റെ പിന്നാലെ പോകാന്‍ മാറ്റിവയ്ക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ദിവസങ്ങള്‍!
അവിടെയാണ് അപചയങ്ങളുടെ ആരംഭം. നാം ഒരുങ്ങേണ്ട കാലമാണത് - രക്ഷകനെ സ്വീകരിക്കാന്‍ ബോധപൂര്‍വം തയ്യാറാകേണ്ട കാലഘട്ടം. അത് ഒന്നുമല്ലാതായി കരുതപ്പെടുന്നിടത്താണ് ഒന്നാമത്തെ പരാജയം. ഇതു പറയുന്നത് സുപ്രസിദ്ധ സുവിശേഷപ്രസംഗകനായ   ജോണ്‍ ബ്രോക്ക് ഹോഫ് ആണ്.
സമാധാനത്തിന്റെ രാജാവിനെ നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളില്‍ സ്വീകരിച്ചു പ്രതിഷ്ഠിക്കാന്‍ നാം സമയം കണ്ടെത്തിയേ തീരൂ. പക്ഷേ, ആഗമനകാലം അധികം പേര്‍ക്കും പ്രശ്‌നമാകാറില്ല. അവരുടെ ഡയറിയില്‍  അങ്ങനെയൊന്നും  അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുമുണ്ടാകില്ല. എങ്കിലും, അതിന്റെ  അവസാനം എന്തുവന്നാലും ശരി അസല്‍ ആഘോഷമാകണം. അതിനു യാതൊരു കുറവും വരാന്‍ പാടില്ല! ക്രിസ്മസ് ആ വക ആഘോഷങ്ങള്‍ക്കൊരു നിമിത്തം - അത്രയേയുള്ളൂ. പലര്‍ക്കും ഈസ്റ്റര്‍  ആഘോഷങ്ങളും അങ്ങനെയൊക്കെത്തന്നെ. നോമ്പ് ഒരു വിഷയമല്ല - നോമ്പുവീടല്‍ മതി. 
എത്രയോ കൃത്യതയോടും ചിട്ടയോടുംകൂടിയാണ് നമ്മുടെ ഹൈന്ദവസഹോദരങ്ങള്‍ ശബരിമലയ്ക്കു പോകാനൊരുങ്ങിയിറങ്ങുന്നതും അയ്യപ്പദര്‍ശനത്തിനു നീങ്ങുന്നതും. 41 ദിവസത്തെ ഉഗ്രതപസ്സിനും ഒരുക്കത്തിനുംശേഷമാണ് ആ തീര്‍ഥാടനം. ഈ കാലയളവു മുഴുവന്‍ വസ്ത്രധാരണത്തിലും അന്നപാനാദികളിലും 'ശാരീരികനോമ്പിലും' കടുത്ത ചിട്ടയും നിഷ്ഠയുമൊക്കെയുണ്ട്. എത്ര തണുപ്പുണ്ടെങ്കിലും അതിരാവിലെ തണുത്ത വെള്ളത്തില്‍ കുളിച്ച് അമ്പലത്തില്‍പോയി നാമകീര്‍ത്തനം നടത്തിയിട്ടേ അടുത്ത പരിപാടിയുള്ളൂ. അതിന്റെയെല്ലാം അവസാനമാണ് ശബരിമലയ്ക്കുള്ള യാത്ര. എന്തുവന്നാലും ശരി ശബരിമലയിലെത്തിയിട്ടേ മടങ്ങൂ; അയ്യപ്പനെ കണ്ടിട്ടേ അടങ്ങൂ.
ഏതാണ്ട് അതുപോലെതന്നെയാണ് മുസ്ലീങ്ങള്‍ റംസാന്‍നോമ്പ് ആചരിക്കുന്നതും.  സാധാരണ ഭക്ഷണം കഴിക്കാറുള്ള പകല്‍സമയത്ത് അവര്‍ ഒന്നും കഴിക്കുകയില്ല-ഒരിക്കല്‍പ്പോലും. എല്ലാറ്റിന്റെയും പരിസമാപ്തിയിലാണു പെരുന്നാള്‍ - ഷവാല്‍മാസം ഒന്നാം തീയതി നടത്തപ്പെടുന്ന ഈദുല്‍ ഫിത്തര്‍ ആഘോഷങ്ങള്‍! റംസാന്‍ പ്രശ്‌നമല്ലാത്തവന് ഈദുല്‍ ഫിത്തര്‍ വിഷയമാകാന്‍ പാടുണ്ടോ?
 ഏതാണ്ട് മേല്പറയപ്പെട്ടവരെപ്പോലെ ക്രിസ്മസ്  ആചരിക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചുരാജ്യത്തെപ്പറ്റി ചാള്‍സ് കോള്ളര്‍ എന്ന ഗ്രന്ഥകാരന്‍ എടുത്തുപറയുന്നുണ്ട് - ഐസ്‌ലാന്‍ഡാണ് ആ രാജ്യം. അവിടെയുള്ളവര്‍ ആഗമനകാലം തുടങ്ങുമ്പോഴേ തങ്ങളുടെ വീടും പരിസരവും വൃത്തിയാക്കുകയും നവീകരിക്കുകയും ചെയ്യും. വിശുദ്ധജീവിതത്തിന്റെയും ഹൃദയപരിവര്‍ത്തനത്തിന്റെയും പ്രതീകമായിട്ടാണ് അത്. തര്‍ക്കങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാനും ബന്ധങ്ങള്‍ മെച്ചപ്പെടുത്താനും ഉപവസിച്ചു പ്രാര്‍ഥിക്കാനും മറ്റുമായിരിക്കും അവര്‍ ഈ കാലഘട്ടം വിനിയോഗിക്കുക.  കുടുംബക്കൂട്ടായ്മകളും യോഗങ്ങളും മുടക്കം വരുത്താതെ നടത്തും. ദൈവം വിഭാവനം ചെയ്തതുപോലെയുള്ള ഒരു ക്രിസ്മസ് ആചരിക്കണമെന്ന് നിഷ്ഠയും ചിട്ടയുമുള്ള കൂട്ടര്‍! 
Way to Happiness എന്ന ഗ്രന്ഥത്തില്‍ ബിഷപ് ഫുള്‍ട്ടന്‍ ഷീന്‍ ആഘോഷങ്ങളെയും അവയ്ക്കുമുമ്പേ അവശ്യം നടന്നിരിക്കേണ്ട ഉപവാസാനുഷ്ഠാനങ്ങളെയും അപഗ്രഥിക്കുന്നുണ്ട്. അദ്ദേഹം ചോദിക്കുകയാണ്: fast അഥവാ, ഉപവാസം അനുഷ്ഠിക്കാത്തവന് feast അഥവാ വിരുന്ന് ആസ്വദിക്കാനാവുമോ? ഇല്ല. അവനു Party Night പ്രത്യേകത പിടികിട്ടുകയില്ല. 
 നവംബര്‍ നാലാം തീയതിയാണ് അമേരിക്കയില്‍  Feast of Thanksgiving ആചരിക്കാറ്. ടര്‍ക്കിക്കോഴിയാണ് അന്നത്തെ പ്രത്യേകത. പക്ഷേ, എല്ലാദിവസവും ടര്‍ക്കിതന്നെ കഴിക്കുന്നവന് ആ ദിവസത്തിന്റെ പ്രത്യേകത അനുഭവപ്പെടുകയില്ല. പുതുവത്സരപ്പിറവിയില്‍ അമേരിക്കയില്‍ ഒരു വിസില്‍ മുഴക്കാറുണ്ട്. എല്ലാ രാത്രിയിലും അങ്ങനെ ചെയ്താല്‍ ആ ദിവസത്തെ വിസിലിന് ഒരു പ്രസക്തിയുമുണ്ടാവില്ല.  എപ്പോഴും മിഠായി വായിലിട്ടിരിക്കുന്ന കുട്ടിക്ക് തനിക്കു രൊക്കം കിട്ടിയ മിഠായിയുടെ രുചി ആസ്വദിക്കാനാവുമോ? 
ഓരോ ആഹ്ലാദപ്രകടനത്തിന്റെയും ആരംഭത്തില്‍ അഥവാ, അതിനുമുമ്പേതന്നെ അനുഷ്ഠിച്ചിരിക്കേണ്ട ചില ആചരണങ്ങളും ആത്മപരിത്യാഗങ്ങളുമുണ്ട്. അടുത്തെങ്ങും അനുഭവപ്പെടാത്ത ഒന്നിനുവേണ്ടി ഒരുങ്ങിനീങ്ങുമ്പോഴേ അതിന്റെ ആസ്വാദ്യത അനുഭവവേദ്യമാകൂ. 
ഉപവസിക്കാത്തവന് അഥവാ, നോമ്പ് ആചരിക്കാത്തവന് നോമ്പുവീടലിന്റെ വ്യംഗ്യഭംഗി ആസ്വദിക്കാനാവില്ലെന്നു മാത്രമല്ല അവകാശവുമില്ല. അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അര്‍ഥരഹിതമായ ഒരു ആഘോഷാഭാസമായി അത് അധഃപതിക്കുന്നു. ഫുള്‍ട്ടന്‍ ഷീന്‍ തറപ്പിച്ചുതന്നെ പറയുകയാണ്: ഉപവാസമില്ലാതെ ഉത്സവമില്ല "No Feast without fast.'' 
ഇന്ന് ആരെങ്കിലും ഈ സത്യം ജീവിതപ്രമാണമായി സ്വീകരിക്കാറുണ്ടോ? ജീവിതബാധ്യതകളുടെ മുമ്പില്‍ അറച്ചുനില്ക്കുന്ന സംസ്‌കാരമാണ് നമ്മുടേത്. ചങ്ങമ്പുഴയുടെ രമണന്‍ എന്ന കാവ്യത്തില്‍ പ്രസിദ്ധമായ ഒരു ഈരടി ഉണ്ടല്ലോ:
''എന്തു വന്നാലുമെനിക്കാസ്വദിക്കേണം
മുന്തിരിച്ചാറുപോലുള്ളൊരീ ജീവിതം?'' 
അതിലുപരി വരുന്നതൊന്നും എന്റെ ബോധപരിധിയിലില്ല. അപരനോ? അവന്‍ പോയി തൂങ്ങിച്ചാവട്ടെ. എനിക്ക് അതും അവനും പ്രശ്‌നമല്ല.  
 മനുഷ്യജീവിതം സങ്കീര്‍ണമാണ്. അവിടെ അവകാശങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല അപരനോടുള്ള ബാധ്യതകളുമുണ്ട്. ‘Right implies  duty’  (അവകാശം ചുമതലയും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നു) എന്ന കൊച്ചുവാചകത്തിനു താത്ത്വികമായ ആഴങ്ങളുണ്ട്. വിവാഹജീവിതത്തിനു സ്വകീയമായ സ്വാദും സൗരഭ്യവുമുണ്ടല്ലോ! സൗഗന്ധികസ്വര്‍ണമാണത്. പക്ഷേ, ഒപ്പം ഒഴിഞ്ഞുമാറാന്‍ പറ്റാത്ത ഒരുപിടി കടമകളുടെ കൂടാരവും.
അര്‍ഹതകള്‍ ബാധ്യതകളിലേക്കുള്ള ചൂണ്ടുപലകകളാണ്. അവകാശങ്ങള്‍  അവസാനിക്കുന്നിടത്ത് കടപ്പാടുകള്‍ ഉടലെടുക്കുന്നു. കടമകളില്ലാത്ത ഉടമകള്‍ ഉണ്ടാകുവാന്‍ പാടില്ല. 'ഫാസ്റ്റുവേണ്ട ഫീസ്റ്റുമതി' എന്ന ആശയഗതിക്ക് അവിടെ ഇടമില്ല.
'ഫാസ്റ്റു വേണ്ട, ഫീസ്റ്റു മാത്രം മതി' എന്നു ചിന്തിക്കുന്ന ലോകത്തിലാണു നാം. അത് അതേപടി  സാധിക്കാത്തതാണ് ആധുനികമനുഷ്യന്റെ അസ്വസ്ഥതയുടെ അടിസ്ഥാനകാരണം.
യഥാര്‍ഥ ക്രിസ്മസ്ചിത്രങ്ങള്‍ പണ്ടേ നിറം മങ്ങിപ്പോയി - പോളറോയിഡ്‌ലൈറ്റില്‍പ്പോലും തെളിഞ്ഞുകിട്ടാനാവാത്തവിധം.
ആദിമക്രിസ്മസ് ഇന്ന് നമ്മില്‍നിന്ന് ഒത്തിരിയൊത്തിരി അകലെയാണ്. അതിന്റെ അരൂപിയും ആവേശവും ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ നാം ഇനിയും കാതങ്ങള്‍ പിറകോട്ടു പോകേണ്ടിവരും.
'ഫീസ്റ്റുവേണ്ട, ഫാസ്റ്റുമതി' എന്നുവരെ ചിന്തിച്ചവരാണ്  യേശുവും അവിടുത്തെ പരിശുദ്ധരും.  അതിന്റെയെല്ലാം പരകോടിയായിരുന്നു കാലിത്തൊഴുത്തില്‍ കച്ചിപ്പുറത്ത് അരങ്ങേറിയ ആദ്യത്തെ ക്രിസ്മസ് - കാല്‍വരിയില്‍ 'പൂര്‍ത്തിയാക്കപ്പെട്ട' അനന്തസ്‌നേഹത്തിന്റെ ആദ്യവതരണം! ജീവിതത്തില്‍ ദിശാബോധം നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാന്‍ അവിടുത്തെ നക്ഷത്രശോഭ നമ്മെ സഹായിക്കട്ടെ.