നമ്മുടെ ഓര്‍മകളും അനുഭവങ്ങളും ക്രിസ്മസിനെ ആഹ്ലാദത്തിന്റെയും അത്യുത്സാഹത്തിന്റെയും അടയാളമായിട്ടാണ് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. ഡിസംബര്‍ ആദ്യംമുതല്‍തന്നെ ഇരുപത്തിനാലാം ദിനത്തിലെ രാത്രിക്കും പിന്നെ പിറ്റേന്നത്തെ പകലിന്റെ പുതുമയ്ക്കുമായി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്ന കുട്ടിക്കാലം. പുത്തനുടുപ്പും നക്ഷത്രവിളക്കുകളും പുല്‍ക്കൂടും പാതിരാക്കുര്‍ബാനയും അപ്പവും ഇറച്ചിയും ആഘോഷാരവങ്ങളുമാണ് മനസ്സിലേക്കോടിയെത്തുന്നത്. മുതിര്‍ന്നവരുടെ കരോള്‍സംഘങ്ങള്‍ വീടുവീടാന്തരം കയറിയിറങ്ങി ക്രിസ്മസ് സന്ദേശഗാനങ്ങള്‍ പാടാന്‍ തുടങ്ങുംമുമ്പേ കൂര്‍ക്കംവലിയില്‍നിന്ന് അമ്മയോ വല്യമ്മച്ചിയോ ആയിരിക്കും കുത്തിയെഴുന്നേല്പിക്കുന്നത്. കണ്ണും തിരുമ്മി ഉറക്കച്ചടവോടെ യാതൊരു വെളിവുമില്ലാതെ വരാന്തയിലെത്തി അയല്‍വീട്ടിലെത്തിയ സന്ദേശസംഘത്തെ കാത്തുനില്‍ക്കുന്നതും അവര്‍ സാന്താക്ലോസിനോടൊപ്പം പാടിയാടി മുറ്റത്തുനിന്ന് വരാന്തവരെ ആഘോഷമാക്കുന്നതും അവസാനം സന്തോഷവും ഭക്തിയും ആദരവും കലര്‍ന്ന മനസ്സോടെ ഉണ്ണീശോയെ മുത്തുന്നതും നേര്‍ച്ചയിടുന്നതും മനസ്സില്‍ പച്ചപിടിച്ചു നില്‍ക്കുന്നുണ്ട്.
പാതിരാക്കുര്‍ബാനയ്ക്ക് കുടുംബസമേതമുള്ള യാത്ര. മുന്നിലിറങ്ങുന്നത് അപ്പൂപ്പനാണ്. മുറ്റത്തുനിന്ന് അപ്പൂപ്പന്‍ അമ്മൂമ്മയെ വിളിക്കും. 'എടീ മറിയേ...'
'ദാ  എത്തി മനുഷേനെ...' എന്നു പറയുമ്പോഴും ആരും അകത്ത് ഒരുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല. പിന്നെയൊരു തരികിടമേളമാണ് അമ്മയും അമ്മൂമ്മയും കൂടെ. എല്ലാവരെയും അണിയിച്ചും സ്വയംഅണിഞ്ഞും തയ്യാറാകുംവരെ അപ്പൂപ്പന്‍ അസ്വസ്ഥത അഭിനയിക്കും.
പിന്നെ പള്ളിയിലേക്ക് ഒന്നിച്ചൊരു നടത്തമാണ്.. മുന്നില്‍ ചൂട്ടുകറ്റ മിന്നിച്ചുകൊണ്ട് അപ്പൂപ്പന്‍. ബാക്കിയുള്ളവര്‍ ഞങ്ങള്‍ അമ്മൂമ്മയും അമ്മയും അപ്പനും മക്കളും പിന്നാലെ.
വഴിയില്‍ ഇടയ്ക്കിടെ ഞങ്ങളുടെ സംഘം മറ്റു ചൂട്ടുകറ്റക്കൂട്ടങ്ങളോട് ഒന്നിച്ചുകൂടും. പലപല  ചൂട്ടുകറ്റകള്‍ മിന്നിമിനുങ്ങിത്തിളങ്ങുന്ന ചുവന്ന വെളിച്ചത്തില്‍ ആഘോഷാരവങ്ങളോടെയാണു യാത്ര. കഥകളും വീട്ടുവിശേഷങ്ങളും നിലാവലകളില്‍ മഞ്ഞുതിരുംപോലെ കുളിര്‍ന്നു പെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കും.
അപ്പോഴായിരിക്കും പള്ളിമണി മുഴങ്ങുന്നത്! അപ്പൂപ്പന്‍ അമ്മൂമ്മയോടു പരിഭവിക്കും:
''നടമണി കൊട്ടീന്നാ തോന്നണേ...''
''ഇല്ല മനുഷേനേ, അത് മൂന്നാംമണിയാ.''
അമ്മൂമ്മ സമാധാനിപ്പിക്കും.
പാതിരാക്കുര്‍ബാന ഞങ്ങള്‍ കുട്ടികളുടെ 'ഉറക്കക്കുര്‍ബാന' ആണെങ്കിലും, കോടിവസ്ത്രങ്ങളുടെ പുതുമണവും പള്ളിയിലെ പുല്‍ക്കൂടും, വര്‍ണനക്ഷത്രങ്ങളും അലങ്കാരങ്ങളും പതിവിലും കൂടുതലായ മെഴുതിരിനാളങ്ങളുമെല്ലാം ഉറക്കത്തെ പിന്നിലേക്കു വലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും.
കുര്‍ബാന കഴിഞ്ഞാലുടനെയുള്ള ലഘു പ്രദക്ഷിണത്തിനുശേഷം പുല്‍ക്കൂടിനുമുമ്പില്‍ മുട്ടുകുത്തി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് നേര്‍ച്ചയിടും, ഉണ്ണിയെ മുത്തും. ആളുകളും ആഘോഷങ്ങളും ആരവങ്ങളുമായി വെളിച്ചത്തില്‍ കുളിച്ചുനില്ക്കുന്ന പള്ളിയും പരിസരങ്ങളും - നഷ്ടമായിപ്പോയ മായികലോകമാണത്.
വീട്ടില്‍ വേവിച്ചു ഭദ്രമായി മൂടിവച്ചിരിക്കുന്ന ഇറച്ചിക്കറിയും അതിന്റെ മൂക്കുതുളയ്ക്കുന്ന മണവും, അമ്മയന്നു ചുടാന്‍ പോവുന്ന വെള്ളേപ്പത്തിന്റെ പതുപതുപ്പുമാണ് മനസ്സുനിറയെ. അയലത്തെ ക്രിസ്ത്യാനികളല്ലാത്ത കൂട്ടുകാരും കൂടെയുണ്ടാവും അന്നു രാവിലെമുതല്‍ ബ്രേക്ക്ഫാസ്റ്റും ലഞ്ചുമെല്ലാം ആസ്വദിച്ചു കഴിക്കാന്‍. ഞങ്ങള്‍ കുട്ടികളുടെ പങ്കുവയ്ക്കലുകള്‍ക്കു ഹൃദയംകൊണ്ട് അനുഗ്രഹമരുളാന്‍ മാതാപിതാക്കളുണ്ട്. വേലിയും മതിലുമില്ലാത്ത സൗഹൃദങ്ങള്‍ അന്ന് വീടുകള്‍ തമ്മിലുണ്ടായിരുന്നു. ആധുനികവും പരിഷ്‌കൃതവും വിദ്യാസമ്പന്നവുമെന്നു വിലയിരുത്തുന്ന ഇന്നത്തെ സമൂഹം അതെല്ലാം വേലിക്കെട്ടുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ തളച്ചു. സൗഹൃദമെന്നത് മുഖത്തു ഫിറ്റുചെയ്ത വെറും പുഞ്ചിരിയായി. പല്ലുഞെരിച്ചു ചുണ്ടില്‍ വ്യാജച്ചിരി വിടര്‍ത്താനും അകന്നുകൊണ്ട് അടുപ്പം ഭാവിക്കാനും പഠിച്ചവരായി.
മനുഷ്യന് ഇന്ന് ഏറ്റവും ആവശ്യമുള്ളത് താഴെ വീണുകിടക്കുന്നവനെ പൊക്കിയെടുക്കാന്‍ കഴിവുള്ള ഒരു കൈയാണ്. പുരാതനറോമിലെ തത്ത്വചിന്തകനും രാഷ്ട്രതന്ത്രജ്ഞനുമായിരുന്ന 'സെനക്ക'യുടെ വാക്കുകള്‍ക്ക് അന്നത്തേതിനെക്കാള്‍ പ്രസക്തി ഇന്നാണ്. സുവിശേഷങ്ങളും ക്രിസ്തീയപാരമ്പര്യങ്ങളും ക്രിസ്തുവിന്റെ പിറവി ആഘോഷിക്കുന്നതിന്റെ പിന്നില്‍ ഈ സത്യമുണ്ട്. സ്വര്‍ഗവും ഭൂമിയും ഒരുമിച്ചു സന്തോഷിച്ചതും ഭൂമിയില്‍ സന്മനസ്സുള്ളവര്‍ക്കു ശാന്തിയും സമാധാനവും ആശംസിച്ചതും അതുകൊണ്ടാണ്. സര്‍വചരാചരങ്ങള്‍ക്കും ക്രിസ്മസ് ആഹ്ലാദമായി മാറിയതും അക്കാരണത്താലാണ്. വീണവനെ ഉയര്‍ത്തുവാന്‍ രക്ഷകന്റെ കൈകള്‍ ഉണര്‍ന്നു. ദൈവത്തിന്റെ പരമോന്നതപദവി മനുഷ്യര്‍ക്കിടയിലേക്കു പറിച്ചുനട്ടു. ഏറ്റവും മഹത്തായ ത്യാഗത്തിന്റെ ജീവസ്സുറ്റ കഥ തുടങ്ങുകയായി. ആദമില്‍നിന്നു പങ്കിട്ടു വളര്‍ത്തി പരിപോഷിപ്പിച്ച പാപത്തിന്റെ ശാശ്വതപരിഹാരത്തിനായി ഈശ്വരന്‍തന്നെ ഭൂമിയിലേക്കിറങ്ങിവരാന്‍ നിശ്ചയിച്ചതിനേക്കാള്‍ മേന്മയേറിയ ത്യാഗമേതാണുള്ളത്?
ദൈവാലയത്തിലെ ഏകാന്തനിശ്ശബ്ദതയില്‍ ഭക്തിയുടെ ധ്യാനപുണ്യലയമായി ദൈവത്തോടു സംവദിക്കുന്ന കന്യകയുടെമുന്നില്‍ ദൈവദൂതന്‍ പ്രത്യക്ഷനായി നല്കിയ ദിവ്യസന്ദേശം ആദ്യം പരിഭ്രമത്തോടെയും പിന്നീട് ആശങ്കയോടെയും സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് '...ഇതാ കര്‍ത്താവിന്റെ ദാസി, നിന്റെ വചനംപോലെ എന്നില്‍ സംഭവിക്കട്ടെ' എന്നു മറിയം ഉദീരണം ചെയ്യുമ്പോള്‍ അതു മഹത്തായ ഒരു ത്യാഗത്തിന്റെ ആരംഭമായിരുന്നു. അന്നവള്‍ ഹൃദയത്തില്‍ പണിതുവച്ച പുല്‍ക്കൂട് ജീവിതത്തിലുടനീളം ദാരിദ്ര്യമായി, സങ്കടമായി, നൊമ്പരങ്ങളായി   അവളുടെ കൂടെനിന്നു. ആ അമ്മയുടെ സഹനവും ത്യാഗവും ദാരിദ്ര്യവുമാണ് നാം ഏറ്റെടുക്കേണ്ടത്.  നമ്മളൊരുക്കുന്ന ഓരോ പുല്‍ക്കൂടിനുള്ളിലും ആ മഹത്തായ ത്യാഗത്തിന്റെ വെള്ളിനക്ഷത്രങ്ങളാണ് തിളങ്ങേണ്ടത്. ജീവിതം മുഴുവനും ആ കുടുംബത്തിനു നേരിടേണ്ടിവന്ന വേദനകളെ സ്വഹൃദയത്തില്‍ ആവാഹിച്ചവരാണ് ത്യാഗികളായ പുണ്യചരിതന്മാര്‍. മറഞ്ഞുനിന്നുകൊണ്ട് കാരുണ്യത്തിന്റെ സഹായഹസ്തങ്ങള്‍  പാവങ്ങളുടെ സങ്കടങ്ങളിലേക്കു നീട്ടിയ സാന്താക്ലോസ് നല്‍കുന്നത് അത്തരമൊരു സന്ദേശമാണ്. പക്ഷേ, ആഘോഷപ്പൊലിമകളുടെ ആര്‍ഭാടപ്പെയ്ത്തില്‍ നാമതെല്ലാം മറന്നുപോകുന്നു, അഥവാ അങ്ങനെ ഭാവിക്കുന്നു.
കരോള്‍സംഘങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം തുള്ളിച്ചാടുന്ന, കുട്ടികളെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്ന, മധുരം നല്കുന്ന ഒരു ബിംബം മാത്രമാണ് നമുക്കു സാന്താക്ലോസ്. ക്രിസ്തുവിന്റെ കാരുണ്യമായി സാന്താക്ലോസിനെപ്പോലെ നൊമ്പരങ്ങളിലെ ആശ്വാസമാകുവാന്‍ കടമയില്ലേ നമുക്കോരോരുത്തര്‍ക്കും? ശര്‍ക്കരപ്പാനി നിറച്ച കുപ്പിയില്‍ ച്യവനപ്രാശത്തിന്റെ ലേബല്‍ പതിച്ചാല്‍ മാറ്റമുണ്ടാകുന്നതെങ്ങനെ? കുരിശിന്റെ വഴികളില്‍നിന്നു ലഭിച്ച കാരുണ്യത്തിന്റെ ജീവനില്ലെങ്കില്‍ ക്രിസ്തീയത ലേബല്‍മാത്രമായിത്തീരില്ലേ?.
സമൂഹത്തില്‍ ഏറ്റവും താഴേക്കിടയിലുള്ള പാവങ്ങളായ ആട്ടിടയന്മാര്‍ക്കും  വികാരങ്ങള്‍ പ്രകടിപ്പിക്കാനറിയാത്ത കന്നുകാലികള്‍ക്കുംമാത്രമാണ് മാലാഖമാരോടൊത്തു ക്രിസ്മസിന്റെ ആദ്യസാക്ഷികളാവാനായത്. രാജാക്കന്മാരൊക്കെ പിന്നീടെത്തുന്നതേയുള്ളൂ. ഇത് ഒരു ചൂണ്ടുപലകയാണ്; ദാരിദ്ര്യത്തിലേക്കാണ്,  പാവങ്ങളിലേക്കാണ്, ആലംബമില്ലാത്തവരിലേക്കാണ്, അഗതികളിലേക്കാണ് ദൈവം ഇറങ്ങിവരുന്നതെന്ന മഹത്തായ സന്ദേശത്തിന്റെ ചൂണ്ടുപലക. മണിമാളികകളും സത്രങ്ങളും കൊട്ടാരങ്ങളും വെടിഞ്ഞ് ആര്‍ക്കും ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത, സൗകര്യങ്ങളൊന്നുമില്ലാത്ത കാലിത്തൊഴുത്ത് ജന്മഗേഹമാക്കാന്‍ കര്‍ത്താവ് തീരുമാനിച്ചതും അക്കാരണത്താല്‍ത്തന്നെയാണ്.
പൊടിപൊടിക്കുന്ന പണക്കൂമ്പാരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഞെരിഞ്ഞമരുന്ന സഹജീവികളെക്കാണാന്‍ നമ്മുടെ കണ്ണുകള്‍ക്കാവുന്നുണ്ടോ? അവരുടെ ഹൃദയഭേദകമായ സങ്കടങ്ങള്‍ നമ്മുടെ ചെവികളില്‍ അലയടിക്കുന്നുണ്ടോ? പട്ടിണിയും പരിവട്ടവുമായി കഴിയുന്നവരെ സാന്ത്വനപ്പെടുത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍, ആലംബമില്ലാത്തവരെ താങ്ങാന്‍ നമ്മുടെ കൈകള്‍ക്കായില്ലെങ്കില്‍, വൃദ്ധസദനങ്ങളുടെ തേങ്ങലുകളില്‍ ഹൃദയം വിങ്ങിയില്ലെങ്കില്‍ എത്രതന്നെ ആഘോഷപൂര്‍വമായാലും ആ ക്രിസ്മസിന് വിലയുണ്ടാകുമോ? അംബരചുംബികളായി ദൈവാലയങ്ങളുയരുമ്പോള്‍ അതിന്റെ തണലില്‍ നില്ക്കാന്‍പോലും ഭാഗ്യം ലഭിക്കാത്തവരുടെ ഇടയിലേക്കു കര്‍ത്താവ് ഇറങ്ങിപ്പോകും. വലിയ ഇടയനായ ഫ്രാന്‍സിസ് മാര്‍പാപ്പയുടെ ഓരോ വാക്കും പ്രവൃത്തിയും ഇക്കാര്യം നിരന്തരം ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നുമുണ്ട്.
ആദ്യകാലംമുതല്‍തന്നെ ക്രിസ്മസ് വിളക്കുകള്‍ ഇരുട്ടിനു മേലേയുള്ള വെളിച്ചത്തിന്റെ വിജയപ്രതീകമായിട്ടാണു കരുതിപ്പോന്നിട്ടുള്ളത്.
അസത്യത്തിനെതിരേ ജയിക്കുന്നതെന്നും സത്യമായിരിക്കും - ആ വിജയം അനശ്വരവും അമൂല്യവുമാണെന്നു വിളംബരം ചെയ്യുകയാണ് നിത്യഹരിതങ്ങളായ ക്രിസ്മസ് ട്രീകള്‍. 13-ാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീവിച്ചിരുന്ന വി. ഫ്രാന്‍സിസ് അസ്സീസിയാണ് ആദ്യക്രിസ്മസ് ക്രിബ് ഉണ്ടാക്കിയത് എന്നാണു വിശ്വാസം.
ഹൃദയവും സന്തോഷവും കൈമാറുന്ന ഈ ആഘോഷവേളയില്‍ നാമോര്‍ക്കേണ്ടത് പട്ടിണിയിലും ദാരിദ്ര്യത്തിലും വലയുന്ന സഹോദരങ്ങളെയാണ്. ഭൂമിയിലെല്ലായിടത്തും സങ്കടങ്ങളിലേക്കു പിറന്നുവീഴുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ അനുഭവിക്കുന്ന പീഡകളെയാണ്, യുദ്ധവും ഭീകരതയും വംശവെറികളും അനീതിയും അവര്‍ക്കു സമ്മാനിക്കുന്ന നിത്യദുരിതങ്ങളെയാണ്. ഇത്തരം അരുതായ്മകളില്‍ വലയുന്നവര്‍ക്ക് ഭൂമിയില്‍ സന്മനസ്സുള്ളവര്‍ സമാധാനമായിത്തീരണം. കണ്‍മുന്നില്‍ വലയുന്ന സഹോദരനെ കാണാത്തവനെങ്ങനെയാണ് അദൃശ്യനായ ദൈവത്തെക്കാണുന്നത്?