ഫാ. തോമസ് പാട്ടത്തില്ചിറ സി.എം.എഫ്.
വേനലവധിയോടു വിട പറഞ്ഞ് വിദ്യാലയങ്ങളുടെ വാതിലുകള്‍ വീണ്ടും തുറക്കുകയാണ്. കുട്ടികളെ കലാലയങ്ങളിലേക്കയയ്ക്കാനുള്ള തത്രപ്പാടുകള്‍കൊണ്ട് കുടുംബാന്തരീക്ഷങ്ങളും നിറയുന്നു. ഈ തിരക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ ഓര്‍ത്തുവയ്ക്കാന്‍ ചില ചിന്തകള്‍ കുറിക്കട്ടെ:
അറിവ് അഴകാണ്, അലങ്കാരമാണ്, അമൂല്യമായ ആഭരണമാണ്. അന്തസ്സുറ്റതും അര്‍ഥപൂര്‍ണവുമായ ജീവിതത്തിന് അത് അത്യന്താപേക്ഷിതംതന്നെ. എന്നാല്‍, കേവലം അറിവിന്റെ അക്ഷരക്കൂട്ടുകള്‍ക്ക് മനുഷ്യന്റെ എല്ലാ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്കും പ്രതിസന്ധികള്‍ക്കും പരിഹാരം കാണാനോ, ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം കൊടുക്കാനോ നാളിതുവരെ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അവിടെയാണ് വിശ്വാസത്തിന്റെ മുന്‍തൂക്കം മനുഷ്യന്‍ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്.
അറിവിന്റെ ആരംഭം വിശ്വാസത്തില്‍ അടിത്തറ പാകിയ ദൈവഭയമാണ്. വിശ്വാസത്തില്‍ വേരൂന്നാത്ത മനുഷ്യന്റെ വിജ്ഞാനം അവനോടൊപ്പം അവസാനിക്കുന്നു. വിജ്ഞാനി മരിക്കും. എന്നാല്‍, വിശ്വാസി മരിച്ചാലും ജീവിക്കും. ഓര്‍ക്കണം, വിദ്യാലയങ്ങള്‍ പള്ളിക്കൂടങ്ങളായിട്ടാണ് ആരംഭിച്ചത്. ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയുടെ ജീവിതമാകുന്ന വൃക്ഷത്തിന്റെ തായ്ത്തടി വിശ്വാസവും, ശിഖരങ്ങള്‍ വിവിധതരത്തിലുള്ള വിജ്ഞാനവുമാണ്. വിശ്വാസത്തെ വിസ്മരിച്ച് നാം വാരിക്കൂട്ടുന്ന വിജ്ഞാനമണികള്‍ വിരലുകളുടെ വിടവുകളിലൂടെ വെറുതെ ചോര്‍ന്നുപോകുകയേ ഉള്ളൂ. പുല്‍ക്കൂട്ടിലെ പൈതലിനു പാദപൂജ ചെയ്ത ജ്ഞാനികളെപ്പോലെ വിജ്ഞാനം വിശ്വാസത്തിനു പാദസേവ ചെയ്യുകതന്നെവേണം. കാരണം, വിശ്വാസമാണ് വിജ്ഞാനത്തിനു ശക്തിയും ശുദ്ധിയും ശോഭയുമേകുന്നത്.
വിദ്യയെ വിഗ്രഹത്തെപ്പോലെ പൂവിട്ടു പൂജിക്കുന്ന മനുഷ്യന്‍ മറന്നുപോകരുതാത്ത ഒരു പരമാര്‍ഥമാണ് അറിവിന്റെ ഉറവിടം ദൈവമാണ് എന്നത്. കൈക്കുള്ളിലൊതുക്കുന്ന ഒരു സമ്പാദ്യമെന്നതിലുപരിയായി സര്‍വജ്ഞാനിയായ തമ്പുരാന്‍ നല്കുന്ന ഒരു സമ്മാനമാണ് ജ്ഞാനം. കഠിനാധ്വാനവും കഷ്ടപ്പാടുമൊക്കെ അതിന് അര്‍ഹരാകാന്‍ ആവശ്യമാണ്. ദൈവം ലോകത്തിനു നല്കിയ ഏറ്റവും മഹത്തായ ദാനം തന്റെ ഏകജാതനാണ്. ആ ക്രിസ്തു തന്നെയാണ് നമ്മുടെ യഥാര്‍ഥ ജ്ഞാനവും. അവനില്‍ ശരണപ്പെടുന്നവര്‍ക്ക് തന്റെ ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഓഹരി അവന്‍ നല്കും. ആകയാല്‍, അറിവ് അന്വേഷിക്കുന്നവര്‍ അവിടുത്തെ ആത്മാവിന്റെ അനുഗ്രഹത്തിനായി അനുദിനം പ്രാര്‍ഥിക്കണം (യാക്കോ. 1:15) കാരണം, ആത്മാവാണ് ആധികാരികതയുള്ള അധ്യാപകന്‍ (ലൂക്കാ. 12:12).
വിജ്ഞാനശിക്ഷണം തീര്‍ച്ചയായും വിലപ്പെട്ടതുതന്നെ. ബാലനായ ഈശോയും അറിവിന്റെ ആദ്യാക്ഷരങ്ങള്‍ വരച്ചാണു വളര്‍ന്നുവന്നത് (ലൂക്കാ 2:52). വേണ്ടത്ര വിദ്യാഭ്യാസവും പൊതുപരിജ്ഞാനവും അവനു നല്കാന്‍ നസറത്തിലെ അവന്റെ അപ്പനമ്മമാര്‍ അതീവശ്രദ്ധാലുക്കളായിരുന്നു. അക്കാരണത്താല്‍ത്തന്നെ, ദൈവാലയത്തില്‍ ഉപാധ്യായന്മാരുടെ ഒപ്പമിരുന്ന് അവരോടു മറുചോദ്യങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കാനും അതുവഴി അവരുടെയൊക്കെ ആശ്ചര്യത്തിനും പ്രശംസയ്ക്കും പാത്രമാകാനും അവനു സാധിച്ചു. അപ്പോഴും, ദൈവികവും മതപരവുമായ കാര്യങ്ങള്‍ക്കാണ് അവന്‍ മുന്‍ഗണന കൊടുത്തിരുന്നത് (ലൂക്കാ 2:49). കുട്ടികളുടെ വിദ്യാഭ്യാസകാര്യങ്ങളോടു പ്രതിബദ്ധതയില്ലാത്ത അപ്പനും അമ്മയും തങ്ങളെത്തന്നെ കബളിപ്പിക്കുകയാണ്.
മാതാപിതാക്കള്‍ ദൈവികദാനങ്ങളായ തങ്ങളുടെ കുട്ടികളുടെ വിശ്വാസവളര്‍ച്ചയാണ് വിജ്ഞാനവളര്‍ച്ചയെക്കാള്‍ വലുത് എന്ന പരമാര്‍ഥം മനഃപൂര്‍വം മറന്നുപോകരുത്. വിജ്ഞാനശിക്ഷണത്തിലൂടെ സ്വായത്തമാക്കുന്ന അറിവ് വിശ്വാസശിക്ഷണത്തിലൂടെ ആര്‍ജിച്ചെടുക്കുന്ന തിരിച്ചറിവിലേക്കു കുഞ്ഞുങ്ങളെ നയിക്കണം. അറിവിനെ തിരിച്ചറിവാക്കുന്നത് വിശ്വാസമാണ്. വിശ്വാസത്തിന്റെ തായ്‌വേരില്ലാത്ത വിജ്ഞാനം തലച്ചോറില്‍ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഇത്തിള്‍ക്കണ്ണിമാത്രമാണ്. കാലവ്യതിയാനത്തില്‍ അതു കരിഞ്ഞുപോകും. അറിവ് മനുഷ്യരെ മൃഗങ്ങളല്ലാതാക്കുന്നതേയുള്ളൂ. തിരിച്ചറിവാണ് മനുഷ്യരെ മനുഷ്യരാക്കുന്നത്. അറിവിന്റെ അധ്യായങ്ങള്‍ പാഠപുസ്തകങ്ങളിലുള്ളപ്പോള്‍, തിരിച്ചറിവിന്റെ താളുകള്‍ വിശ്വാസഗ്രന്ഥങ്ങളിലാണുള്ളത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, ക്രൈസ്തവകുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മതവേദവിശ്വാസപരിശീലനം മാതാപിതാക്കളുടെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കടമയായിട്ടാണ് കത്തോലിക്കാസഭ കണക്കാക്കുന്നത്. അതേ, വിജ്ഞാനത്തിന്റെ വിശാലലോകത്തിലേക്കു വിശ്വാസത്തിന്റെ വാതിലിലൂടെ വേണം നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ കടക്കാന്‍.
സിനഗോഗുകളില്‍ പഠിപ്പിച്ചും പ്രസംഗിച്ചും ചുറ്റിസഞ്ചരിച്ച കര്‍ത്താവ് തന്റെ ശ്രോതാക്കളെയും ശിഷ്യരെയുമൊക്കെ വിശ്വാസശിക്ഷണത്തില്‍ രൂപവത്കരിക്കുകയായിരുന്നു. ശിശുക്കളെ അരികിലേക്കു വിളിച്ച് അനുഗ്രഹിച്ചപ്പോഴും, ആലിംഗനം ചെയ്തപ്പോഴും അവന്‍ അവര്‍ക്കു വിശ്വാസത്തിന്റെ വിശുദ്ധസ്പര്‍ശമാണു സമ്മാനിച്ചത്. ഗുരുവദനങ്ങളില്‍നിന്നു വിശ്വാസത്തിന്റെ മധുമൊഴികള്‍ കേട്ടുപഠിച്ച അപ്പസ്‌തോലഗണം പിന്നീടു വിവിധ സഭാസമൂഹങ്ങളെ മതബോധനത്തിലൂടെ പ്രബുദ്ധരാക്കി. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, കത്തോലിക്കാസഭ ഇന്നും മതബോധനക്ലാസുകള്‍ക്ക് അഗ്രസ്ഥാനം കൊടുക്കുന്നു. ക്രിസ്ത്യാനിയായ ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും ഹൃദയത്തിലേക്കു ദൈവവിശ്വാസമാകുന്ന ആത്മീയരക്തം സംവഹിക്കുന്ന ധമനികളാണ് വേദപാഠക്ലാസ്സുകള്‍. വിശുദ്ധരെല്ലാംതന്നെ തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തില്‍ മതബോധനത്തെ പ്രധാന പീഠത്തില്‍ പ്രതിഷ്ഠിച്ചവരാണ്. വി. ആഗസ്തീനോസ്, നിസായിലെ വി. ഗ്രിഗറി, വി. ജോണ്‍ ക്രിസോസ്തം, അലക്‌സാണ്ട്രിയായിലെ വി. ക്ലെമന്റ്, വി. ഡെന്നീസ് തുടങ്ങിയവരെല്ലാംതന്നെ വേദോപദേശകരായിരുന്നു. വി. ജെറോം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതസായാഹ്നം കുട്ടികള്‍ക്കു മതബോധനം കൊടുക്കുന്നതിനാണു നീക്കിവച്ചത്. പാരീസിലെ പ്രസിദ്ധനായ ചാന്‍സലറായിരുന്ന ജീന്‍ ഗേര്‍സണ്‍ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വേദോപദേശം പഠിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ പേരില്‍ വിമര്‍ശിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍, 'കുഞ്ഞുങ്ങളെ നരകസര്‍പ്പത്തില്‍നിന്നു രക്ഷിക്കുകയും, സഭയുടെ പൂന്തോട്ടത്തിലെ ഈ ഇളംചെടികള്‍ക്കു വെള്ളമൊഴിച്ചുകൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനെക്കാള്‍ മഹത്തായ ഒരു സേവനം എനിക്കു കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല' എന്നാണു മറുപടി നല്കിയത്. വി. ഇഗ്നേഷ്യസും വി. ഫ്രാന്‍സീസ് സേവ്യറും വി. ഫ്രാന്‍സിസ് ബോര്‍ഗിയായും കുട്ടികള്‍ക്കു വേദോപദേശം നല്കുന്നതിനു തങ്ങളെത്തന്നെ നിയോഗിച്ചവരാണ്.
ക്ലരീഷ്യന്‍ സന്ന്യാസസഭാസ്ഥാപകനായ വിശുദ്ധ ആന്റണി മേരി ക്ലാരെറ്റ് തന്റെ ചെറുപ്പകാലംമുതല്‍ വേദപഠനത്തോട് ആഴമായ സ്‌നേഹവും ആഭിമുഖ്യവും പുലര്‍ത്തിയിരുന്ന വ്യക്തിയാണ്. ബാലനായ ആന്റണി ഒരിക്കല്‍പ്പോലും ഞായറാഴ്ചകളിലെ മതബോധനക്ലാസുകള്‍ മുടക്കിയിരുന്നില്ല. പിന്നീട്, ഒരു സെമിനാരിവിദ്യാര്‍ഥി, വൈദികന്‍, മിഷനറി, കൂടാതെ, ക്യൂബയിലെ ആര്‍ച്ചുബിഷപ് എന്നീ നിലകളില്‍ ആയുഷ്‌കാലം മുഴുവന്‍ കുട്ടികളെയും മുതിര്‍ന്നവരെയും തീക്ഷ്ണതയോടെ വേദപാഠം പഠിപ്പിക്കുകയെന്നത് തന്റെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കര്‍ത്തവ്യമായി കണക്കാക്കി. മതാധ്യയനത്തിലൂടെ നിഷ്‌കളങ്കത കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടി ദൈവദൃഷ്ടിയില്‍ ഈ ലോകത്തിലെ സകല സാമ്രാജ്യങ്ങളെക്കാള്‍ വിലയേറിയ ഒരു നിധിയാണെന്ന് അദ്ദേഹം വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. എല്ലാ പ്രായക്കാര്‍ക്കുമായി അദ്ദേഹം ധാരാളം വേദോപദേശപുസ്തകങ്ങള്‍ എഴുതി പ്രസിദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
ചുരുക്കത്തില്‍, വിശ്വാസവീഥിയിലെ വിളക്കുമരങ്ങളാണ് വേദപാഠങ്ങള്‍. വിശ്വാസപരിശീലനത്തിന്റെ പ്രസക്തിയും പ്രാധാന്യവും നന്നായി മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ട് ഈ അധ്യയനവര്‍ഷത്തില്‍ നമ്മുടെ മക്കള്‍ മതബോധനക്ലാസ്സുകളില്‍ മുടങ്ങാതെ പങ്കെടുക്കുന്നു എന്നുറപ്പുവരുത്താം. ട്യൂഷന്‍, കോച്ചിങ്, ആഘോഷങ്ങള്‍ എന്നിവ മതബോധനക്ലാസുകളെ ബാധിക്കാത്തവിധത്തില്‍ ക്രമീകരിക്കാം. ഇടവകയിലെ മതപഠനസംബന്ധമായ എല്ലാ സംരംഭങ്ങളോടും സഹകരിക്കാം. ഒപ്പം, മതാധ്യാപകരെ മാനിക്കാം. കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും അവര്‍ക്കുണ്ടാവും. എങ്കിലും, മതാധ്യാപകരെന്ന ഏകകാരണത്താല്‍ അവയൊക്കെ പൊറുക്കാനും അവരെ ആദരിക്കാനും നമുക്കു സാധിക്കണം. കുടുംബത്തില്‍ കുട്ടികളുടെ സാന്നിധ്യത്തില്‍ അവരെ അധിക്ഷേപിച്ചു സംസാരിക്കാതിരിക്കാം. അവരോടുള്ള അപമാനം അവര്‍ പകര്‍ന്നുകൊടുക്കുന്ന ദൈവികമായ അറിവിനോടുള്ള അനാദരവുതന്നെ. മക്കളുടെ മുമ്പില്‍വച്ച് നാം മതാധ്യാപകരെ, വിശ്വാസപരിശീലകരെ, ആത്മീയഗുരുക്കളെ അപമാനിക്കുകയും ആക്ഷേപിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഓര്‍ക്കുക, നമ്മുടെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ മറ്റാരുടെയെങ്കിലുമൊക്കെ മുമ്പില്‍വച്ച് നമ്മെയും പുച്ഛിച്ചുപറയുന്നുണ്ട്. വീടുകളില്‍ കുട്ടികള്‍ വിശ്വാസത്തിലധിഷ്ഠിതമായ വിജ്ഞാനത്തില്‍ വളര്‍ന്നുവരട്ടെ. വേദാഭ്യാസവും വിദ്യാഭ്യാസവും അവരുടെ സമ്പാദ്യങ്ങളാകട്ടെ. വചനങ്ങളും നിര്‍വചനങ്ങളും അവര്‍ ഒരുപോലെ ഉരുവിടട്ടെ. അങ്ങനെ, അവരിലൂടെ കുടുംബങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടട്ടെ.
