ബ്രൂണി മരിയ ടെന്സി
ഭൂമിയിലേക്ക് ഒരു വരവ് സ്വപ്നം കണ്ടു നടക്കുമ്പോഴാണ് അമ്മയുടെ ഉദരത്തില്‍ ഉരുവാകുന്നത്. ഞാന്‍ എത്തിയ വിവരം ''അമ്മ'' പോലും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അമ്മയുടെ ആഹ്‌ളാദവും കുടുംബത്തിലെ ചര്‍ച്ചകളും സ്വപ്നം കണ്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്ന എനിക്ക് അമ്മയുടെ പ്രതികരണം താങ്ങാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. നമുക്ക് ഇപ്പോള്‍ത്തന്നെ ഒരു ആണ്‍കുട്ടിയും പെണ്‍കുട്ടിയും ഉണ്ടല്ലോ, പിന്നെ എന്തിനാ വീണ്ടും ഒരു കുട്ടി? എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പുതന്നെ നിന്നുപോകുമോ എന്ന അവസ്ഥ. കുഞ്ഞുകണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി, എന്റെ തേങ്ങലുകള്‍ അടക്കാന്‍ ഞാന്‍ കഷ്ടപ്പെട്ടു.
അപ്പ അമ്മയെ സമാധാനിപ്പിക്കുകയും പ്രതീക്ഷ നല്‍കുകയും ചെയ്തു. ഞാന്‍ എന്റെ ചേച്ചിയെയും ചേട്ടനെയും നോക്കി. അമ്മയുടെയും അപ്പയുടെയും കല്യാണം കഴിഞ്ഞു മക്കള്‍ ഉണ്ടാകാന്‍ വൈകിയപ്പോള്‍ എന്നും ചികിത്സയും പ്രാര്‍ഥനയുമായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്ന കുടുംബം ഇപ്പോള്‍ എന്നെ വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുന്നത് എന്താണെന്നു മനസ്സിലാകുന്നില്ല. പിന്നെ ഒരു ആശ്വാസം അമ്മയും അപ്പയും ദുബായിയില്‍ താമസിക്കുകയാണ്. അവിടെ അബോര്‍ഷന്‍ നിയമവിരുദ്ധമാണല്ലോ എന്ന ആശ്വാസത്തില്‍ ഞാന്‍ ഇരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് അമ്മയുടെ വയറ്റില്‍ ഉമ്മവയ്ക്കും, തൊട്ടുനോക്കും, പിന്നെ എന്റെ കാലൊക്കെ അമ്മയുടെ വയറ്റില്‍ ഉരസിനോക്കും. അമ്മ എന്നെ ഒന്നു മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് ആശിച്ചു.
അപ്പയ്ക്കും അമ്മയുടെ മനസ്സുമാറ്റാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അങ്ങനെ അമ്മ തനിയെ നാട്ടിലേക്കു യാത്രതിരിച്ചു. അവിചാരിതമായി അമ്മ മാത്രം നാട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ എല്ലാവരും കാര്യം അന്വേഷിച്ചു. അമ്മയാണെങ്കില്‍ തീരുമാനത്തില്‍ ഉറച്ചു നിന്നുകൊണ്ട് കാര്യം അവതരിപ്പിച്ചു. മക്കളില്ലാത്ത ദമ്പതികളുടെ ദുഃഖവും പ്രതിസന്ധിയും അറിഞ്ഞിട്ടും ഇത്തരമൊരു നിഷ്‌കരുണമായ പ്രവൃത്തിക്കൊരുങ്ങിയ അമ്മയെ അമ്മയുടെ വീട്ടുകാര്‍ കൈയൊഴിഞ്ഞു. പിന്നെ അപ്പയുടെ അമ്മയെ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി ആശുപത്രിയിലേക്കുകൊണ്ടുപോയി.
ഞാന്‍ നിസ്സഹായനായി കൈകള്‍ കൂപ്പി അമ്മയോട് അപേക്ഷിച്ചു. എന്നാല്‍, എന്തൊക്കെയോ ചിന്തകള്‍ അമ്മയെ ശക്തമായി മുന്നോട്ടുനയിച്ചു. അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോള്‍ അമ്മയുടെ ഫോണിലേക്ക് ഒരു വീഡിയോ വന്നു. ഒരു കുഞ്ഞിനെ അബോര്‍ഷന്‍ ചെയ്തുകളയുന്ന ദൃശ്യങ്ങള്‍. അതു കാണുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി. എന്നാല്‍, ഭാവഭേദമില്ലാതെ ഇരുന്ന അമ്മയ്ക്ക് ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ഞാന്‍ കണ്ണീരില്‍ കുതിര്‍ന്ന ഒരു ചുടുമുത്തം നല്‍കി കണ്ണടച്ചിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും ഡോക്ടറെ കാണാന്‍ നേഴ്‌സ് അമ്മയെ വിളിച്ചു.
ഒരു വനിതാഡോക്ടറെ കണ്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് കുറച്ചാശ്വാസം ലഭിച്ചു. അവര്‍ എന്നെ മനസ്സിലാക്കി അമ്മയെ അനുനയിപ്പിക്കും എന്ന പ്രതീക്ഷ കൈവിടാതെ ഞാന്‍ കാത്തിരുന്നു. സ്‌കാനിങ്ങില്‍ എന്റെ ശരീരം 'അമ്മ' കാണുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ പരമാവധി ചിരിച്ചുനോക്കി. പക്ഷേ, ഒരു മാംസപിണ്ഡമായി മാത്രം എന്നെ പരിഗണിച്ച ആ ഡോക്ടറും എന്നെ നിരാശപ്പെടുത്തി. അമ്മയ്ക്കു പ്രായം കവിഞ്ഞുണ്ടാകുന്ന ഗര്‍ഭധാരണം മാനസികവൈകല്യമുള്ള ഒരു കുട്ടിക്ക് ജന്മം നല്‍കുമെന്ന മുട്ടുന്യായവും നിരത്തി അവര്‍ അമ്മയുടെ പക്ഷംചേര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ തലയില്‍ കൈവച്ചുപോയി. കൈയും കാലും വേര്‍പെട്ടു നെഞ്ചുപിടയുന്ന വേദനയുമായി ജനിക്കുംമുമ്പേ മരണമടയുന്ന എന്റെ അവസ്ഥ ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിച്ചു. എന്റെ മരണത്തിനു തീയതി കുറിച്ചുവാങ്ങിയ അമ്മയുടെ തീരുമാനം ആരെങ്കിലും തെറ്റാണെന്നു ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുമെന്ന അവസാനപ്രതീക്ഷയും അസ്തമിച്ചു.
എന്നിരുന്നാലും, എനിക്കു വേണ്ടിയുള്ള പ്രാര്‍ഥനയുമായി ആരൊക്കെയോ കൂടെനിന്നു. അബോര്‍ഷന്‍നിയമം കൈയിലെടുക്കുന്നവര്‍ക്കായി ലോകം മുഴുവന്‍ ഉയരുന്ന പ്രാര്‍ഥനകളും എനിക്കു ശക്തി നല്‍കി. പക്ഷേ, അപ്പന്റെയും അമ്മയുടെയും ജീവിതം സന്തോഷത്തോടെ മുന്നോട്ടു പോകണം എന്നുതന്നെയായിരുന്നു എന്റെയും ആഗ്രഹം. ഇത് എനിക്കു പറയാനുള്ള ഒരു അവസരംപോലും ലഭിച്ചില്ലല്ലോ എന്നതായിരുന്നു എന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും വേദനിപ്പിച്ചത്. അങ്ങനെ, എനിക്കായി ഡോക്ടര്‍ കരുതിവച്ച സമയം വന്നെത്തി. വന്ധ്യതാചികിത്സയ്ക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന ദമ്പതികളുടെ മുന്നിലൂടെ അമ്മ ഡോക്ടറെ കാണാന്‍ നടന്നുപോകുമ്പോള്‍ അവരില്‍ ഒരാളുടെ മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ ബെല്ലടിച്ചു. ആ പാട്ടു എനിക്കും അമ്മയ്ക്കുമായി കരുതിവച്ചപോലെയുണ്ടായിരുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ കുഞ്ഞല്ലേ നീ, സങ്കടത്താല്‍ വാടീടല്ലേ... സഹനങ്ങള്‍ കൃപകളാക്കാം, യേശുവിന്റെ ക്രൂശില്‍ നല്‍കൂ...!
അമ്മ ഒരു നിമിഷം വയറ്റില്‍ സ്പര്‍ശിച്ചു; ഞാനും അമ്മയുടെ കൈയിലേക്ക് എന്റെ കുഞ്ഞുവിരലുകള്‍ നീട്ടി. അമ്മയില്‍ ഒരു ശക്തിയും മുഖത്തു പ്രകാശവും പ്രകടമായി. ഡോക്ടറെയുടെ മുന്നില്‍ ചെന്ന അമ്മ, 'എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ വളര്‍ച്ചയ്ക്കാവശ്യമായ മരുന്നുകള്‍ എഴുതിത്തന്നാലും' എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. ആരാലും അറിയപ്പെടാതിരുന്ന അമ്മ ഇനിമുതല്‍ എന്റെ അമ്മ എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടണമെന്ന ആഗ്രഹവും ഉള്ളില്‍ പേറി ഞാന്‍ മാസങ്ങള്‍ പിന്നിട്ടു. ഒരിക്കല്‍പോലും പിരിഞ്ഞിരിക്കാതിരുന്ന അപ്പയും അമ്മയും എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കാമെന്ന തീരുമാനത്തിനു മാപ്പപേക്ഷിച്ചു പ്രാര്‍ഥനയോടെ എന്റെ ജനനത്തിനായി ഒരുങ്ങി.
എന്നും കഥകള്‍ പറഞ്ഞും പാട്ടുകള്‍ പാടിത്തന്നും ഉദരത്തിലുള്ള എന്നെ അമ്മ പരിചരിച്ചു. ഞങ്ങള്‍ നല്ല കൂട്ടായ ആ ഒന്‍പതു മാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്റെമേല്‍ കത്തിവയ്ക്കാനൊരുങ്ങിയ ഡോക്ടറുടെ കൈകളിലേക്കുതന്നെ ഞാന്‍ പിറന്നുവീണു. ഒത്തിരി ജനനങ്ങള്‍ക്കു സാക്ഷിയായ ഡോക്ടര്‍ ആദ്യമായാണ് ഗര്‍ഭച്ഛിദ്രം ചെയ്യാനിരുന്ന ശിശുവിനെ കൈകളില്‍ എടുക്കുന്നത്.
നിയമങ്ങള്‍ എന്തെല്ലാം സാധ്യതകള്‍ കല്പിച്ചുതന്നാലും തന്റെ അടുക്കല്‍ വരുന്നവരെ ഭ്രൂണഹത്യ എന്ന തിന്മയില്‍നിന്നു മനസുമാറ്റും എന്നതായിരിക്കണം ഒരു ഡോക്ടറുടെ ധീരമായ തീരുമാനം. എന്നെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്ത്, ദുബായ് എന്ന സ്വപ്നഭൂമി ഉപേക്ഷിച്ചു നാട്ടില്‍ താമസിച്ച് അമ്മ കാത്തിരുന്നതും ഈ ഒരു നിമിഷത്തിനായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഡോക്ടറുടെ സാന്നിധ്യത്തില്‍ ത്തന്നെ അമ്മ പേര് നല്‍കാനുള്ള അപേക്ഷയില്‍ 'ദൈവത്തിന്റെ സമ്മാനം' എന്ന് അര്‍ഥം വരുന്ന 'മാത്യു' എന്ന പേര് എഴുതിച്ചേര്‍ത്തു.
