ജി. സുഗത നൂറനാട്
ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുമ്പോഴോര്‍ക്കുന്നു ഞാനെന്റെ
പൊയ്‌പ്പോയ കാലവസന്തങ്ങളെ.
എപ്പോഴോ യാത്ര പറഞ്ഞു കടന്നുപോയ്
നഷ്ടസ്വര്‍ഗങ്ങളായ് എന്റെ ബാല്യം
മാരിവില്‍ വര്‍ണങ്ങള്‍ ചാലിച്ച കൗമാരം,
പൂത്ത തേന്‍മാവുപോല്‍ യൗവനവും,
അമ്മതന്‍ ചാരത്തും ഉമ്മറപ്പടിയിലും,
അമ്മിഞ്ഞപ്പാലിന്‍ സുഗന്ധവുമായ്
അമ്മ-നിഴലായെന്നാത്മാവിനുള്ളിലെ
മണ്‍ചിരാതിന്‍ നിറദീപമായി.
ജനകന്റെ ഗര്‍ജനം - കര്‍ണത്തിലിപ്പൊഴും
മാറ്റൊലിക്കൊള്ളുന്ന പേടിസ്വപ്നം!
കൂടപ്പിറപ്പുകള്‍ വറ്റാത്തുറവയായ്
സ്‌നേഹക്കലവറ തീര്‍ത്തിടുമ്പോള്‍,
ഇരുളിലെന്‍ വഴികാട്ടിയായ ഗുരുജനം
അറിവിന്റെ അക്ഷയഖനികളായി.
പാതിവഴിയില്‍ പിരിഞ്ഞുപോയ് തോഴനും
ഈ അപരാഹ്‌നം വിമൂകമാക്കി.
ഒഴുകുന്ന പുഴയിലെ ഓളങ്ങളില്‍ ഞാനെന്‍
ഓര്‍മകള്‍ കടലാസുതോണിയാക്കി.
കാത്തിരിക്കുന്നൂന്നുവടികളുമായെന്റെ
വാര്‍ദ്ധക്യം പടിവാതിലോളമെത്തി.
മാടിവിളിക്കുന്നു, പോകട്ടെ; ഞാനിനി
പാഥേയമില്ലാത്ത പഥികയായി.
