ജോര്ജ് പുളിങ്കാട് 
സൗദിയിലെ ഫ്‌ളാറ്റില്‍ ഉറക്കമിളച്ചിരുന്ന് കേരളത്തിലെ വന്‍കിടവ്യവസായി നിര്‍മ്മിക്കാനുദ്ദേശിക്കുന്ന ബംഗ്ലാവിന്റെ പ്ലാനും എസ്റ്റിമേറ്റും തയ്യാറാക്കുകയാണ് സുമന്‍. സണ്‍സ്റ്റാര്‍ കണ്‍സ്ട്രക്ഷന്‍സിന്റെ ചീഫ് ആര്‍ക്കിടെക്റ്റ് ശ്രീജിത്ത് അയാളുടെയടുത്തേക്കു ചെന്നു. ചില സുപ്രധാനനിര്‍ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കി. തന്റെ പേരില്‍ അടയാളപ്പെടുത്തപ്പെടേണ്ട വര്‍ക്കാണ്. കുറവുകളുണ്ടാകാന്‍ പാടില്ല. ശ്രീജിത്ത് തന്റെ റൂമിലേക്കു മടങ്ങി. കസേരയില്‍ ചെന്നിരുന്നു. ടംബ്ലറില്‍നിന്നു വെള്ളമെടുത്തു കുടിച്ചു.
മനസ്സിലേക്ക് ആ ദിവസത്തിന്റെ ഓര്‍മകള്‍ പിന്നെയുമെത്തുകയാണ്. ജീനായെ അവസാനമായി സന്ദര്‍ശിച്ച ആ ദിവസം! അവള്‍ മറ്റൊരാളുടേതായി. തന്നെ സ്‌നേഹിക്കുന്നില്ലെന്നും വ്യക്തമായിരുന്നു. എന്നിട്ടും അവളെപ്പറ്റിയുള്ള ചിന്തകള്‍ വിട്ടൊഴിയാത്ത അവസ്ഥ ദുസ്സഹമായി. കമ്പനിയുടെ സൗദി ഓഫീസിലേക്കു മാറ്റം വാങ്ങിയതും ജീനായെ മറക്കാനായിരുന്നു. ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി കണ്ട് ഒരു വിവാഹസമ്മാനവും നല്‍കി യാത്ര പറയാനാണ് അന്നവിടെ പോയത്.
ഉച്ചനേരം. കാര്‍ വീട്ടുമുറ്റത്തുനിര്‍ത്തിയിറങ്ങി. വാതില്‍ അടഞ്ഞുകിടക്കുന്നു. കോളിങ് ബെല്ലടിച്ചു. പെട്ടെന്നുതന്നെ വാതില്‍ തുറന്ന് ജീനാ മുമ്പിലെത്തി. ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ അവള്‍!
''ഹൊ! ശ്രീജിത്ത്. ശരിക്കും സര്‍പ്രൈസായിരിക്കുന്നു.'' നിറഞ്ഞ സന്തോഷം അവളുടെ മുഖത്ത്.
''ഇവിടെയിപ്പോള്‍...''
''ഞാന്‍ തനിച്ചാണ്. മിക്കവാറും പകലുകളിലെല്ലാം അങ്ങനെതന്നെ. കയറി വാ ശ്രീജിത്ത്. അകത്തിരുന്നു സംസാരിക്കാം.'' എന്നത്തെയുംപോലെ ഹൃദ്യമായ ഇടപെടല്‍. അത്യാകര്‍ഷകമായ ചിരി. മനസ്സില്‍ മധുരം നിറയ്ക്കുന്ന വാക്കുകള്‍!
ശ്രീജിത്ത് തെല്ലു ജാള്യത്തോടെയെങ്കിലും അകത്തു കയറി സെറ്റിയിലിരുന്നു.
''ശ്രീജിത്തിന്റെ പ്ലാനില്‍ നിര്‍മ്മിച്ച ഒരു വലിയ വീടിനെപ്പറ്റിയുള്ള വിവരണം ടീവിയില്‍ കണ്ടു. അന്ന് ഒന്നു വിളിക്കണമെന്നോര്‍ത്തു. പറ്റിയില്ല.''
ആ വര്‍ക്കിന് ഇരുപതുലക്ഷമാണെനിക്കു പ്രതിഫലം കിട്ടിയത്. ജീനാ ഒന്നു വിളിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍, ആ പണം കിട്ടിയപ്പോഴുണ്ടായതിനേക്കാള്‍ സന്തോഷം തോന്നുമായിരുന്നു.''
''സോറി... സോറി... ശ്രീജിത്ത്.''
''ഞാന്‍ ഒരു ശല്യമായിട്ട് വന്നതല്ല. ഞാന്‍ കേരളം വിട്ടുപോകുകയാണ്.''
''ങ്‌ഹേ? എങ്ങോട്ട്, എന്തിന്?''
''സൗദിയിലേക്കാണ്. ഇവിടെ എനിക്കു വയ്യ.''
''എന്താ വയ്യായ്ക? അസുഖമെന്തെങ്കിലും?''
''അതെ. അസുഖം തന്നെ. ഇവിടുന്നു പോയാല്‍ ചിലപ്പോള്‍ കുറഞ്ഞേക്കും.'' അര്‍ത്ഥഗര്‍ഭമായി പറഞ്ഞു.
അവള്‍ അയാളുടെ മനസ്സു വായിച്ചെന്നു തോന്നി.
''ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് ഒരു ചായയെടുക്കാം. അല്ലെങ്കില്‍ തണുത്തതെന്തെങ്കിലും?''
''വേണ്ട. ഒന്നും വേണ്ട. താമസിക്കും. അതു ശരിയല്ലല്ലോ.''
''പേടിക്കാതെ, ശ്രീജിത്തേ. എന്തായാലും തനിക്കൊരു ചായ തന്നേ വിടൂ. ഞങ്ങളിവിടെ താമസം തുടങ്ങിയിട്ട് ആദ്യമായി വരുന്ന ഒരതിഥിയാ ശ്രീജിത്ത്.''
''ബന്ധുക്കളൊക്കെ ഇടയ്ക്ക് വരാറില്ലേ?''
''ഇല്ല. ആരും വരാറില്ല. ഇവിടെ ഞങ്ങള്‍ ഒരു ദ്വീപില്‍ താമസിക്കും പോലെയാണ്.''
വാക്കുകളില്‍ സങ്കടം പുരണ്ടതുപോലെ തോന്നിച്ചു.
ശ്രീജിത്ത് കൂടുതലൊന്നും ചോദിച്ചില്ല. അവള്‍ പറഞ്ഞുമില്ല.
ജീനാ ചായയെടുക്കാന്‍ അകത്തേക്കു പോയി. ഇനി ഇതുപോലൊരു സന്ദര്‍ശനവും ജീനായുടെ കൈകൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ചായയും ജീവിതത്തിലുണ്ടായേക്കില്ലെന്ന് മനസ്സു പറഞ്ഞു.
ആകര്‍ഷകമായ കപ്പില്‍ ചായയും മനോഹരമായ പ്ലേറ്റില്‍ കായ വറുത്തതുമായി ജീനാ കടന്നുവന്നു. കപ്പില്‍ ചായ വാങ്ങിയപ്പോള്‍ അവളുടെ വിരല്‍ത്തുമ്പില്‍പോലും സ്പര്‍ശിക്കാതിരിക്കാന്‍ ശ്രീജിത്ത് ശ്രദ്ധിച്ചു. അവന് അവളോടുള്ള സ്‌നേഹം അത്ര പവിത്രമായിരുന്നു. ഇന്നത്തെ കാലഘട്ടത്തിനു തീരെ ചേരാത്ത സ്‌നേഹം!
ശ്രീജിത്ത് കപ്പില്‍നിന്നു ചായ കുറേശ്ശേ കുടിച്ചുതുടങ്ങി.
''സൗദിയിലും നിങ്ങളുടെ കമ്പനിക്കു കണ്‍സ്ട്രക്ഷനുണ്ടോ?''
''ഉണ്ട്. അവിടെയിരുന്ന് കേരളത്തിലെ വര്‍ക്കും ഞാന്‍ ചെയ്യും.''
''അതൊരു ബോറ് പരിപാടിയായിരിക്കില്ലേ ശ്രീജിത്. ഇവിടെ ലൊക്കേഷനൊക്കെക്കണ്ട് പ്ലാന്‍ വരയ്ക്കുന്നതല്ലേ, കൂടുതല്‍ എഫക്ടാകുന്നത്.''
''ഓ... എനിക്കങ്ങനെയൊന്നുമില്ല. ചായ വളരെ നന്നായിട്ടുണ്ട് കേട്ടോ.''
''താങ്ക്‌സ്. ഇവിടെ എനിക്കു ശരിക്കും ചായയെടുക്കാനറിയില്ലെന്നു പറഞ്ഞ് റോണി തനിയെയാണുണ്ടാക്കുന്നത്. നല്ല ചോരക്കളറായിരിക്കും കക്ഷിയുണ്ടാക്കുന്ന ചായയ്ക്ക്.'' ജീനാ പറഞ്ഞു.
''ഞാന്‍ ജീനായ്ക്ക് ഒരു ചെ
റിയ പ്രസന്റ് കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട്.''
''എന്തിന്?''
''ഒരു വിവാഹസമ്മാനം. എന്നെ നിങ്ങളുടെ വിവാഹം ക്ഷണിച്ചില്ലല്ലോ. അന്നു തരാന്‍ വേണ്ടി തയ്യാറാക്കിവച്ചിരുന്നതാ.''
''കല്യാണോന്നു പറയാന്‍ മാത്രം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ലല്ലൊ ശ്രീജിത്ത്.'' ജീനായുടെ മുഖമല്പം മങ്ങി.
ശ്രീജിത്ത് കവറില്‍നിന്നും താന്‍ വരച്ച അവളുടെ ചിത്രമെടുത്തു നീട്ടി. ജീനാ താത്പര്യപൂര്‍വം അതു വാങ്ങിനോക്കി. അവളുടെ മുഖം വിടര്‍ന്നു. അതിരറ്റ സന്തോഷത്തോടെ ജീനായത് മാറോടു ചേര്‍ത്തു.
ശ്രീജിത്തിന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ സന്തോഷത്തിന്റെ പൂത്തിരികത്തി. താന്‍ സ്വയം വരച്ച് അവള്‍ക്കു നല്‍കിയ ചിത്രം ഇഷ്ടമായല്ലോ! ഇതെവിടെയെങ്കിലും കാണാനാവുംവിധം സ്ഥാപിച്ചേക്കും. ആ ചിത്രം കാണുമ്പോള്‍ ജീനാ തന്നെയോര്‍ക്കുമല്ലോ!
''ഇത് ആരു വരച്ചതാ ശ്രീജിത്ത്?''
''വരച്ചയാളിന്റെ പേര് വലതരുകില്‍ ചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ട്. നോക്കിക്കേ.'' ശ്രീജിത്ത് പറഞ്ഞു.
ചിത്രത്തിന്റെ അടിയില്‍ വലതുവശത്തായി ശ്രീജിത്ത് എന്നെഴുതി ഒപ്പിട്ടിരിക്കുന്നത് അവള്‍ കണ്ടു.
''ഹൊ! ശ്രീജിത്ത് ഇത്ര മനോഹരമായി ആളുകളെയും വരയ്ക്കുമോ?'' ജീനാ അതിശയത്തോടെ അവനെ നോക്കി.
''ഇതുവരെ ഒരു പെണ്ണിന്റെ ചിത്രം മാത്രമേ ഞാന്‍ വരച്ചിട്ടുള്ളൂ. ജീനായുടേതുമാത്രം. ഇതുവരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടോന്നു പറഞ്ഞില്ല. എന്നെയല്ല, ചിത്രത്തെ.'' ശ്രീജിത്ത് ചിരിച്ചു.
''സൂപ്പറാ... ഒത്തിരിയിഷ്ടമായി. ഞാന്‍... ഞാനെന്താ ശ്രീജിത്തിനൊരു സമ്മാനം തരുന്നെ?''
''ഒന്നും വേണ്ട. ഇനിയും ഇങ്ങനെവന്ന് ഞാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കും എന്നു പേടിക്കണ്ട കേട്ടോ. വരില്ല.'' ശ്രീജിത്ത് പോകാനെഴുന്നേറ്റു.
''സാര്‍... എന്താ സാര്‍ തനിച്ചിരുന്ന് ഓരോന്നു പറയുന്നത്? തൊട്ടരികെ വന്നുനിന്ന സുമന്‍ ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് ശ്രീജിത്ത് മയക്കം വിട്ടുണര്‍ന്നത്. സുമന്‍ താന്‍ തയ്യാറാക്കിയ പ്ലാനും സ്‌കെച്ചും ശ്രീജിത്തിനെ കാണിക്കാന്‍ കൊണ്ടുവരികയായിരുന്നു. ശ്രീജിത്ത് അതു വാങ്ങി വിശദമായി പരിശോധിച്ചുതുടങ്ങി.
* * * *
മേടയ്ക്കല്‍ മാത്തുക്കുട്ടി നാലു ദിവസത്തിനുശേഷം വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തി. വീട്ടില്‍ ഒരാഴ്ചത്തെ പൂര്‍ണവിശ്രമമാണ് ഡോക്ടര്‍ നിര്‍ദേശിച്ചിരിക്കുന്നത്. ബന്ധുക്കളും സ്‌നേഹിതരുമെല്ലാം അയാളെ കാണാന്‍ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. വരുന്ന പലരെയും മാത്തുക്കുട്ടി അവഗണിക്കുകയാണ്. ഇവരൊക്കെ തനിക്കു തുടര്‍ച്ചയായുണ്ടാകുന്ന തകര്‍ച്ചയും ദുരന്തങ്ങളുംകണ്ട് സന്തോഷിക്കാന്‍ വരുന്നതാണെന്നാണ് അയാള്‍ കരുതുന്നത്. വ്യാഴാഴ്ച വൈകുന്നേരം അഞ്ചുമണിയായപ്പോള്‍ ഉറ്റമിത്രമായ പനമറ്റത്തില്‍ സണ്ണി മാത്തുക്കുട്ടിയെ കാണാനെത്തി.
''സണ്ണിച്ചാ... കയറി വാ... വന്നിരിക്ക്.'' മാത്തുക്കുട്ടി അയാളെ സിറ്റൗട്ടില്‍ തന്റെയടുത്ത് സ്വീകരിച്ചിരുത്തി.
''പ്രൊട്ടക്ഷനുള്ള പോലീസിനെ കാണുന്നില്ലല്ലോ, മാത്തുക്കുട്ടീ.'' സണ്ണി ചോദിച്ചു.
''ഉണ്ട്. ഔട്ട്ഹൗസില്‍ വിശ്രമിക്കുകാ. എപ്പഴും എന്റെയടുത്തു നോക്കിയിരിക്കണ്ടാന്നു പറഞ്ഞു. അതൊരു മടുപ്പാ.''
മാത്തുക്കുട്ടീ, സൂക്ഷിക്കണം. എവിടുന്നാ, എപ്പഴാ, ഒരു ആക്രമണമുണ്ടാകുന്നേന്നു പറയാന്‍ പറ്റ്വോ? സണ്ണി പ്രതികരിച്ചു.
''സണ്ണിച്ചാ, എനിക്കാകെയുള്ള ഒരു ശത്രു ആ വട്ടന്‍ ജോസുമാത്രമാ. അവനിപ്പം ജയിലില്‍ കിടക്കുന്നപോലെ ഭ്രാന്താശുപത്രീലെ സെല്ലില്‍ കിടക്കുകാ. മിക്കവാറും അവിടെക്കിടന്നുതന്നെ അവനൊടുങ്ങും.''
''ഗോവിന്ദച്ചാമിയെപ്പോലെ ചാടിവന്നെങ്കിലോ?''
''ചാടിവന്നാല്‍ തട്ടിക്കളയും. അത്ര തന്നെ. സ്വയരക്ഷാര്‍ത്ഥം അതു ചെയ്യാറുണ്ടല്ലോ.'' മാത്തുക്കുട്ടി പറഞ്ഞു.
''എന്തായാലും നമ്മള്‍ രണ്ടുപേര്‍ക്കും കാലപ്പെഴയാ. എന്തോ ശാപം കിട്ടിയപോലെയാ. അതിനു മാത്രം നമ്മളൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ലതാനും.'' സണ്ണി പറഞ്ഞു.
''ങാ... വരുന്നതൊക്കെ നേരിടുകതന്നെ. അല്ലാതെന്തു ചെയ്യാനാ. നിന്റെ അഡ്വക്കേറ്റ് മകന്‍ പോലീസ് പ്രൊട്ടക്ഷനെടുത്തുതന്നതിന്റെ ഫീസൊന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.''
''ഛെ! നമ്മളുതമ്മില്‍ ഫീസു വാങ്ങിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള ഒരു ബന്ധമല്ലല്ലോ. ഫീസ് പറയുകേമില്ല. വാങ്ങിക്കുകേമില്ല.''
''എടോ, മകന്‍ ചെയ്ത പണിക്ക് ശമ്പളം പറഞ്ഞു വാങ്ങിക്കണം. ഞാനത്ര പാവപ്പെട്ടവനൊന്നുമല്ലല്ലോ.''
''ഇല്ല. ഞാന്‍ തന്നോടതു വാങ്ങിക്കുകേല, അതെത്രയാന്ന് എന്നോടു മേലില്‍ ചോദിച്ചേക്കുകയുമരുത്.'' സണ്ണി തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.
''ങാ... എങ്കില്‍ നിന്റെയിഷ്ടംപോലെ.''
''എനിക്കു മാത്തുക്കുട്ടിയോട് ഒരു കാര്യം ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു. ഈ സമയത്ത് അതൊരു തെറ്റാകുമോ എന്നും സംശയമുണ്ട്.''
''സണ്ണീ, നീ ചോദിക്ക്, എന്താണെങ്കിലും.''
''ടെസ്സീടെ കാര്യമാ. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ആറാംമാസത്തിലാ അവളൊരു വിധവയായത്. നിന്റെ മകന്‍ റോണീടെ കാര്യവും ഏതാണ്ടതുപോലെതന്നെയാ. ടെസിയെ വീട്ടിലങ്ങനെ ഒത്തിരിനാള് നിര്‍ത്തിക്കോണ്ടിരിക്കാനാവില്ല. ഞാനാലോചന തുടങ്ങീട്ടുണ്ട്. വരുന്നതെല്ലാം രണ്ടാം കല്യാണക്കാരുതന്നെയാ. കൊച്ചൊള്ളോരുമൊക്കെ വരുന്നുണ്ട്. നമ്മടെ മനസ്സിനു പിടിക്കുന്ന ഒരാലോചനയും ഇതുവരെ വന്നിട്ടില്ല.''
''നീ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്താണെന്നെനിക്കു മനസ്സിലായി. എന്റെ മകന്‍ എന്റെ വരുതിക്കുനില്‍ക്കുന്നവനല്ല. എന്നെ ഒരു വകവെപ്പുമില്ല. അവന്റെ കല്യാണം നിന്റെ ടെസീമായിട്ടു നടത്തണോന്ന് നമ്മളു രണ്ടും ആഗ്രഹിച്ചതല്ലേ? നടന്നില്ലല്ലോ. മകന്റെ മുമ്പില്‍ ഇക്കാര്യത്തിന് കുമ്പിട്ടുയാചിക്കാന്‍ എന്നെ കിട്ടുകേല. അവന് വല്യ രാജാവല്ലേ?''
''ഇപ്പം പെട്ടെന്നൊന്നും വേണ്ട. രണ്ടുപേരുടേം സങ്കടമൊക്കെയൊന്നു മാറീട്ട് നമുക്കൊരു തീരുമാനമെടുക്കാം.''
''പ്രതീക്ഷയില്ല സണ്ണിച്ചാ. ഇനിയും വെറുതെ നിന്റെ പെണ്ണിനൊരു പ്രതീക്ഷ കൊടുക്കണ്ട. അതല്ലേ നല്ലത്?''
സണ്ണി മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.
(തുടരും)
